آرى ! در گـذشـتـه و حـال , هميشه يهوديان با اسلام دشمنى داشته و دارند و با تلاشى مذبوحانه مى خواهند كيان مسلمين را به خطر بيندازند, ولى اين بيچارگان را چه شده كه گوشهايشان را دربـسـت در اخـتيار ياوه سراييهاى اين پليدان مى گذارند و خود را در برابر دسيسه هاى برادران مـلعون شياطين رهامى كنند تا آنان را به هرجا كه مى خواهند بكشانند .
خداوند متعال مى فرمايد:
وكـذلـك جعلنا لكل نبي عدوا شياطين الانس والجن يوحى بعضهم الى بعض زخرف القول غرورا ((428)) , ايـن چـنـيـن در بـرابر هر پيامبرى , دشمنى از شياطين انس و جن قرارداديم , آنها بطور سرى (و درگوشى ) سخنان فريبنده و بى اساس (براى اغفال مردم ) به يكديگر مى گفتند.
از ايـن جـاسـت كـه بـه افـرادى مـانـند محدث نورى مى گوييم : به خاطر جاانداختن يك دروغ پـيـش سـاخته خودتان , اين قدر به باطلها و ياوه ها اعتمادنكنيد و آن را رواج ندهيد و قرآن كريم را آمـاج تـيـرهـاى زهـرآگـيـن دشـمـنـان لـجـوج , نسازيد ولاتكونوا كالتى نقضت غزلها من بعد قوة انـكـاثـا ((429)) , هـمـانـند آن زن (سبك مغز) نباشيد كه پشمهاى تابيده خود را پس از استحكام وامى تابيد .
خداوند همه ما را از لغزشگاهها نگهدارد! اكـنون سند اين دو حديث را ـبا صرف نظر از محتوايشان ـ بررسى مى كنيم تا سستى و دروغ بودن آن بـيش از پيش هويداگردد .
حديث اول را محمدبن سنان از ابوالجارود, زيادبن منذر معروف به سرحوب از ليث بن سعد روايت مى كند كه : در حضور معاويه از كعب پرسيدم : تاريخ زندگى پيامبر (ص) را چگونه مى يابيد و آيا براى خاندانش فضيلتى سراغ داريد؟ كـعب نگاهى به معاويه انداخت تا ببيند نظرش چيست , پس خداوند بر زبانش جارى ساخت كه ب تا آخر افسانه !.
مـحـمـدبـن سـنان مردى بود بسيار ضعيف كه هيچ اعتمادى به او نيست و رواياتى كه به تنهايى نقل مى كند ارزشى ندارد ((430)) .
ابوالجارود سركرده فرقه جاروديه از زيديه مى باشد و ليث بن سعد از راويان اهل سنت مى باشد (كه در سـال 94هــ .ق متولد و در سال 175هـ .ق از دنيا رفته است ) و مى دانيم معاويه در ساله 60هـ. ق به هلاكت رسيده , يعنى 34سال پيش از تولد ليث ! [و در اين حديث ساختگى ليث مى گويد: در حضور معاويه از كعب پرسيدم :] به اعتقاد ما, مشكل از ناحيه ابوالجارود كوردل ايجاد شده است .
ابـوعـمـرو مـحـمـدبـن عـمربن عبدالعزيز كشى مى نويسد: حكايت شده كه ابوالجارود, سرحوب ناميده شده و اين نام را امام باقر(ع) بر او نهاد و گفت : سرحوب اسم شيطان كورى است كه در دريا ساكن مى باشد و ابوجارود, هم كور مادرزاد و هم كوردل بود ((431)) .
ابن غضائرى مى گويد: اصحاب ما روايات محمدبن سنان از ابوالجارود را ناپسند مى دانند ((432)) .
امـا حـديث دوم را نويسنده مقتضب الاثر ابوعبداللّه , احمدبن محمدبن عياش جوهرى ((433)) از ثـوابه موصلى از ابن عروبه حرانى از موسى بن عيسى افريقى از هشام بن سنبر دستوايى از عمروبن شـمـربـن يـزيـد از جـابربن يزيد جعفى از سالم بن عبداللّه بن عمربن خطاب از امام باقر(ع) روايت كرده است .
پس از نويسنده كتاب فوق , سه نفر بعدى ناشناخته و مجهولند و هشام دستوايى از بزرگان حديث , نزد اهل سنت است .
طيالسى مى گويد: هشام دستوايى اميرالمومنين در حديث بود ((434)) .
عمروبن شمربن يزيد در حديث ضعيف مى باشد .
كتاب جابر را روايت كرده و بر آن افزوده است , لذا احـاديـث جـابر از طريق او مشكوك مى باشد ((435)) , علامه مى نويسد: بدين جهت بر هيچ يك از روايات وى اعتماد ندارم ((436)) .
و جابربن يزيد جعفى خودش ثقه و مورد اطمينان است , ولى ابن غضائرى مى گويد: بيشتر افرادى كه از او روايت مى كنند ضعيفند .
نجاشى هم مى نويسد: گروهى از وى روايت كرده اند كه ناسالم و ضعيف شمرده شده اند, خودش هم ناخالص و آلوده بوده است .
علامه مى گويد: در مورد روايات عمروبن شمر از جابر جعفى بايد توقف نمود ((437)) .
ظاهرا مصيبت از ناحيه عمروبن شمر دامنگير شده و هموست كه اين حديث را بر زبان جابر جعفى بسته است .
سـالـم پـسر عبداللّه بن عمر, از فقهاى هفتگانه مورد توجه مدينه بود و مادرش دختر يزدگرد ـاز اسراى فارس ـ بود كه امام اميرالمومنين (ع) او را به ازدواج عبداللّه درآورد ((438)) .
خـيـلـى سـوال انـگـيـز اسـت , چرا عمروبن شمر اين حديث را از زبان نواده عمربن خطاب جعل كرده است ؟! ديـگـر سندهايى كه نورى ـدر اين زمينه ـ بر آن اعتمادكرده به همين ضعف و سستى است , لذا با تكرار آن , كلام را طولانى نمى كنيم .
بـنـابـراين , كاخ پوشالينى كه بر اين بنياد سست و در حال ريزش بناشده هيچ ارزش علمى ندارد, هـمـچـنـان كـه ايـن مـطلب نيز ثابت نشده كه نام مبارك امامان [ به طور كامل در كتب عهدين آمده باشد .
خدايا! آيا اين جز يك ادعاى پوچ است ! بايد بر حال كسانى چون محدث نورى افسوس خورد كه پس از صرف قسمت عمده اى از عمرشان در راه خدمت به دين خدا و ترويج ولايت خاندان سيدالمرسلين , به دامن يهوديان پليد پناه ببرند تا يـك فضيلت مقدس ملكوتى را ثابت كنند, با اين كه آن فضيلت , هيچ نيازى به كمك گرفتن از آن آستانه هاى ناپاك و آلوده ندارد.
امـيدواريم او مصداق اين گفتار خداوند متعال نباشد كه فرمود: الذين ضل سعيهم فى الحيوة الدنيا وهـم يحسبون انهم يحسنون صنعا ((439)) , آنها كه تلاششان در زندگى دنيا گم (و نابود) شده , با اين حال مى پندارند كار نيك انجام مى دهند.
10ـ دهـمين دليلى كه محدث نورى براى اثبات تحريف , اقامه نموده , موضوع اختلاف قرائتهاست , مـى گـويد: بى ترديد, قاريان در بسيارى از حروف قرآن و شكل كلمات آن اختلاف دارند, با اين كه قـرآن بـه يك حرف نازل شده و هيچ گونه تغيير و اختلافى نداشته است , ولى برخى از اين قرائتها, بلكه بيشتر آنها در قرآن حاضر منعكس شده و چون اين قرائتها با قرائت اصلي نازل شده از سوى خدا مـطابق نيست , پس خود اين قرآن نيز با آنچه به عنوان معجزه بر پيامبر خدا (ص) نازل شد به طور كامل مطابق نيست , و مقصود ما [از تحريف ] همين است .
وى مـى افـزايـد: اين دليل ـهرچندـ كم شدن يك سوره , بلكه آيه و حتى كلمه اى را ثابت نمى كند چـون اخـتـلاف قاريان به اين اندازه نمى رسد, ولى مى توان مساله را با عدم قول به فصل ((440)) تمام كرد ((441)) .
پيش از اين درباره قاريان و قرائتها به طور مفصل بحث كرديم و گفتيم موضوع قرائتها ـكه ممكن است در آن اختلاف باشدـ با مساله متواتربودن قرآن فرق مى كند و ارتباطى به هم ندارند, چراكه قـرآن چـيـزى است و قرائتها چيز ديگر .
قرآن نصى است كه به عنوان معجزه اى جاويدان بر پيامبر خدا(ص)وحـى شد و به طور متواتر و پى درپى به ما رسيده و عموم مسلمانان و پيشوايان بزرگ دين از آن نـگـهـدارى و پاسبانى كرده اند و در طول ساليان دراز بدون هيچ دگرگونى و اختلاف باقى مـانـده اسـت , ولـى قـرائتـهـا, اجـتهادهاى قاريان است , درباره تلفظ به اين نص و نحوه گويش آن ((442)) .
در پـاسـخ ايـن كـه گفتند: مساله با عدم قول به فصل تمام مى شود نخست بايد گفت : اصلا اين سخن در اين جا موضوع ندارد.
دوم ايـن كـه آن يـك مـساله اصولى و مخصوص مسائل نظرى و عقلى مى باشد و در علوم نقلى و تاريخى ـكه بر پايه نقد و بررسى رويدادها استوار است ـ هيچ كاربردى ندارد.
پـس از ايـن [بـررسـى و ارزيـابـى كوتاه ] به مهمترين ادله او ـكه دليل يازدهم و دوازدهم است ـ مى پردازيم .

مهمترين دليل قائلان به تحريف

كتابهاى مورد اعتماد نورى فاقد اعتبارند

انتساب رساله به اشعرى

انتساب رساله به نعمانى

انتساب رساله به سيدمرتضى