15ـ مـحـقـق بـغـدادى , سـيـدمحسن اعرجى (1227هـ .ق ) در شرح كتاب وافيه فـراگـيـر, در اثـبـات مصون ماندن قرآن از تحريف ارائه نموده مى نويسد: همگان ـبدون استثناـ اتـفـاق نـظـر دارنـد كـه در قـرآن هيچ گونه افزايشى رخ ‌نداده , اخبار و احاديث نيز بر اين مطلب دلالت دارد و گروهى از پيشوايان تفسير و حديث گفته اند: همه مسلمين و شيعيان در اين مساله اجماع دارند و اختلافى اگر باشد, در نقصان و كاستى است و نزد اصحاب ما قرآن دچار كاستى نيز نشده و بر اين مطلب هم حكايت اجماع شده است ((143)) .
16ـ قـاضـى الـقـضـاة محقق كركى در رساله اى ارزشمند مى نويسد: حديث , هرگاه مخالف دليل قطعى ـيعنى كتاب , سنت متواتر يا اجماع ـ بود و تاويل يا توجيه آن , به برخى وجوه ممكن نبود, به اجماع دانشمندان اسلام لازم است به دور افكنده شود.
سـپس مى نويسد: راه چاره اين است كه بگوييم : منظور امامان للّه از تغيير, تبديل و نقص اين است كـه قـرآن را واژگـونـه تـاويل نموده و برخلاف معناى حقيقى اش تفسيركردند و اگر در روايات مى خوانيم : قرآنى كه جبرئيل فرودآورد نزد اهل بيت للّه يا نزد قائم آل محمد (عج ) مى باشد مقصود اين است كه تفسير و تاويل حقيقى و كامل قرآن تنها نزد آنان است و بس ((144)) .
17ـ امـام سـيـدشـرف الـديـن عاملى (متوفاى 1381هـ .
ق ) مى نويسد: هركس تحريف قرآن را به شيعيان نسبت دهد, بر آنان افترا بسته و ستم رواداشته , چراكه قداست قرآن كريم از ضروريات دين اسـلام و مـذهـب امـاميه است و هر مسلمانى كه در آن شك و ترديد كند ـبه اجماع اماميه ـ مرتد مى شود.
از سـوى ديگر, ظواهر قرآن ـتا چه رسد به تصريحات و نصوص آن ـ از رساترين حجت هاى خداوند مـتـعال بر بندگان و قويترين ادله حقجويان است و اين عقيده , از بديهى ترين عقايد شيعه اماميه مـى باشد, لذا به ظاهر حديثهايى كه با قرآن مخالف است عمل نمى كنند, بلكه آن را به سينه ديوار كوبيده , اعتنايى بدان نمى نمايند, هرچند از نظر سند صحيح باشند و كتابهاى آنها در حديث , فقه و اصول با مباحثى گسترده و روشن بدانچه گفتيم به صراحت دلالت دارد ((145)) .
او در پـاسـخ پـرسشهاى جاراللّه مى نويسد: پناه بر خدا از اين گفتار! به سوى خداى بزرگ بيزارى مى جوييم از اين جهالت و نادانى ! هـركـس ايـن راى (عـقيده تحريف ) را به ما نسبت دهد يا از مذهب ما بى اطلاع است يا عمدا بر ما تهمت مى زند, چراكه قرآن بزرگ و ذكر حكيم , نزد ما متواتر است آن هم تواترى قطعى و سراسرى , يعنى همه آيات , كلمات , حرفها, حركتها و ساكنها همگى بطور متواتر ـاز پيشوايان هدايت و امامان مـعصوم للّه ـ به ما رسيده است و آنها نيز بدون استثنا قرآن را به جد بزرگوارشان پيامبر خدا (ص) نسبت داده اند و پيامبر هم از خداوند متعال دريافت داشته است .
اينها مطالبى واضح و غيرقابل ترديد است كه جز انسانهاى سبك عقل در آن شك نمى كنند ((146)) .
18ـ سـيـدمـحـسـن امـيـن عاملى (متوفاى 1371هـ .
ق ) در پاسخ ابن حزم و پيروانش مى نويسد:
هيچ كس از شيعيان ـنه در گذشته و نه در حال ـ معتقد نيست كه چيزى بر قرآن افزوده شده ـنه كم و نه زيادـ چه رسد به همه آنان .
برعكس , همه اماميه اتفاق نظر دارند كه هرگز چيزى به قرآن افزوده نشده است و محققان بزرگ و صاحب نظر شيعه همگى مى گويند چيزى از قرآن كاسته هم نـشـده اسـت .
هـركـس جـز ايـن را بدانان نسبت دهد دروغگو و مفترى است و بر خدا و پيامبرش گـسـتاخى كرده كه چنين تهمتى مى زند ((147)) .
19ـ علامه امينى هم در پاسخ وى مى نويسد:
اگـر كـسى اهل مطالعه باشد هرقدر جستجوكند و به كاوش بپردازد در ميان پيشگامان و طلايه داران شـيـعـه , جـز كـسـانى كه اين دروغ و تهمت را به شدت انكار مى كنند نخواهد يافت .
اينان چـهـره هـاى سرشناس شيعه , حاملان علوم و پاسداران نواميس و عقايد آنها ـدر گذشته و حال ـ هستند كه انسان را بر دروغ رسواى اين شخص واقف مى سازند.
هـمـه فرقه هاى شيعه ـو در پيشاپيش آنها شيعه اماميه ـ اجماع دارند كه قرآن حاضر همان كتابى است كه هيچ شك و ترديدى در آن نيست و همچنان با استحكام و صلابت آغازين خود باقى است و اگر سخنى از دهان يكى از شيعيان درباره تحريف خارج شود منظورش تحريف معنوى و تاويل به بـاطـل است , نه اين كه قرآن دستخوش افزايش و كاستى شده يا حرفى از حروف آن با حرف ديگر عـوض شـده , هـمـان طـور كه او و هم مسلكانش تحريف به اين معنا را قائل شده و به شيعه نسبت داده اند ((148)) .
20ـ عـلامه طباطبائى (متوفاى 1402هـ .
ق ) نيز بحثى همه جانبه و گسترده درباره مصون ماندن قـرآن از هـرگـونـه تحريف و دستبرد ارائه داده و آن را در هفت فصل با استدلالى قوى و برهانى محكم تنظيم نموده كه هيچ پژوهشگرى از مراجعه بدان بى نياز نيست .
اينك خلاصه برخى از آن هفت فصل :
الـف ) سوره ها و آيات قرآن صفات و ويژگيهايى دارد كه قرآن از آغاز بدانها تحدى كرده و هماورد مـى طـلـبد و به خوبى درمى يابيم كه همچنان , آن ويژگيها را دارا مى باشد, مانند اين كه : معجزه اسـت , اخـتـلاف و دوگـانـگـى در آن راه نـدارد, بـه خـاطر نورانيت خاص خود, هدايت بخش و تذكرآفرين بوده , بر همه كتابها اشراف دارد و ابعادى از اين قبيل .
به راستى اگر تحريفى در قرآن صورت گرفته بود, دست كم برخى از اين ويژگيها را ازدست مى داد.
ب ) روايـات فراوانى دلالت دارند كه قرآن هرگز تحريف نشده از جمله : روايات عرضه كردن اخبار بـر قـرآن و روايـاتـى كـه مـى گـويـد: هـرگـاه افـقها تاريك و كارها درهم آميخته شد به قرآن مراجعه كنيد .
و نيز حديث ثقلين و مانند اينها.
ج ) همه دلايلى كه قائل به تحريف , ذكركرده مخدوش بوده و مقصودش را اثبات نمى كند.
د) از روايـات و اخـبـارى كـه درباره جمع قرآن ـدر زمان ابوبكر و عثمان ـ به ما رسيده يقين پيدا مى كنيم كه آنها همان سوره ها و آياتى را كه در زمان خود پيامبر (ص) تكميل شده بود گردآورى كرده در يـك جـلد نهادند, بدون آن كه به متن آن دست بزنند و از آن كم كنند يا بر آن بيفزايند و همان قرآن ـبه همان شكل ـ تا امروز به سلامت باقى مانده است ((149)) .
21ـ حضرت امام خمينى ((150)) ـرضوان اللّه تعالى عليه ـ مى گويد: هركس از اهتمام مسلمانان به جـمـع آورى قرآن و حفظ و ضبط قرائت و كتابت آن باخبر باشد, به سستى و بطلان پندار تحريف پى مى برد و اخبارى كه اهل تحريف به آن تمسك جسته اند, يا چنان ضعيف است كه نمى توان بدان اسـتدلال نمود و يا اخبارى جعلى بوده كه نشانه هاى جعل از سروروى آن مى بارد و يا مفهوم آن به قدرى بيگانه و دور از واقعيت است كه نمى توان به آن اعتنا كرد.
در ايـن ميان , پاره اى اخبار صحيح نيز به اين مطلب اشاره دارد كه تحريف , در تاويل و تفسير قرآن رخ ‌داده نه در الفاظ و عبارات آن .
خـلاصه نظر ما اين است كه كتاب عزيز (قرآن ) همان است كه در دسترس همگان و در يك مجلد قـراردارد و هيچ گونه افزايش و كاهشى بدان راه نيافته و اختلاف قرائتها مساله تازه اى است كه از اختلاف قاريان در اجتهاداتشان منشاگرفته و ربطى به وحى الهى ـكه روح الامين بر قلب مبارك سيدالمرسلين# نازل كرده ـ ندارد ((151)) .
ايـشـان گـفتار شديداللحن و گسترده ترى دارد درباره حجيت ظواهر قرآن در برابر كسانى كه پنداشته اند قرآن ظهور ندارد, چون دچار تحريف گشته و تحريف , موجب اجمال و گنگى مطالب آن شده است .
مى گويد: اين ادعا ممنوع و پوچ است , چراكه قرآن هرگز تحريف نشده و اين عقيده محققان و صاحب نظران اسلام ـاز شيعه و سنى ـ است .
بـراى تـوضـيـح بـيـشـتـر, مـى گوييم : آيا به راستى واقعيت همان طور است كه نويسنده كتاب فـصـل الـخـطـاب پنداشته است , همان كتابى كه نه به علم كسى مى افزايد و نه وظيفه اى ايجاب مى كند .
وى با گردآورى و درهم آميختن رواياتى سست و ضعيف , اين كتاب را سرهم كرده است , امـا بايد دانست كه اصحاب بويژه پيشينيان خردمند ما ـمثل نويسندگان كتب اربعه ((152)) ـ از آن اعراض كرده و حريم روايات و كتب اصيل شيعه را از آن پاك ساخته اند.
تـازه اين , حال بيشتر كتابهاى روايى وى ـمثل مستدرك ـ است .
از چگونگى ديگر كتابهايش نپرس كه آكنده از قصه ها و حكايات عجيب و غريبى است كه بسيارى از آنها به شوخى شبيه تر است تا به مـطـالـب جـدى , بـا اين كه وى شخصى شايسته و پژوهشگر بوده , اما [متاسفانه ] كمتر به مطالب سودمند پرداخته است .
جـاى بـسى شگفتى است كه چگونه دانشمندان و هوشمندان معاصرش غفلت ورزيده و پيشگيرى نـكـردند تا اين كه آنچه نبايد بشود واقع شد و مشكلاتى را آفريد كه بايد آسمانها بر آن بگريند و اى بسا بر زمين فروريزند.
بـطور خلاصه اگر مساله , آن گونه بود كه او و مانند او مى گويند, يعنى كتاب الهى پربوده از نام اهـل بـيـت و فضيلتهايشان و نام اميـرالمومنين (ع ) و اثبات وصـايت و امامت آن حضرت , پس چرا خود اميرالمومنين و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسين للّه و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و ديـگـر اصحاب ـكه هميشه برخلافت اميرالمومنين (ع) استدلال مى كردندـ به اين آيات روشن و بـراهـيـن قاطع قرآنى احتجاج نكرده اند و چرا تنها به احاديث نبوى استدلال مى نمودند با اين كه ـطبق ادعاى شماـ قرآن [با آن صراحت ] پيش رويشان بود؟! اگـر بـه راسـتى اين گونه بود چرا پيامبر (ص) در حجةالوداع ـكه در اواخر نزول وحى و در آخرين سال عـمر شريفش انجام شدـ از ابلاغ يك آيه درباره جانشينى حضرت على (ع) هراس داشت تا جايى كه خداوند متعال به او تامين داده مى گويد: بوالله يعصمك من الناسب ((153)) , خداوند تو را از [گزند] مـردم نـگـه مى دارد؟ و چرا پيامبر (ص) هنگام رحلت , تقاضاى قلم و دوات نمود تا مشخصا نام حضرت على (ع) را براى جانشينى خود بنويسد؟ آيا [به پندار شما] فكر مى كرد وصيتش از وحى الهى موثرتر است ؟ درنـتـيـجـه , بـطـلان ايـن گـفتار دردآور و نظريه فاسد, روشنتر از آن است كه بر انسان عاقلى مـخـفى بماند, اما [متاسفانه ] اين فساد, على رغم نظر دانشمندان اسلام و نگهبانان شريعت پيامبر خاتم , شايع و پراكنده گشت ((154)) .
22ـ در پـايـان يـادآور مى شويم كه استاد گرانقدر ما حضرت آيةاللّه خوئى ـره ـ نيز در اين زمينه به طور گسترده و همه جانبه بحث كرده اند و ما در اين نوشتار ازشيوه ايشان پيروى نموديم .
از اين رو عنوان بحث را نيز از كتاب وى برگرفتيم ((155)) .
هميشه انديشه هاى گرانبها و مترقى ايشان سرشار از خير و بركت بوده و هست .
اين بود شمه اى از با ارزشترين سخنان و آراى چهره هاى درخشان دانشمندان بزرگ شيعه , همانان كـه مـجـامـع علمى به بركت وجود آنان شرافت يافته و آوازه برترى و نبوغشان ـدر ادب و كمال ـ سراسر گيتى را پر ساخته است آن چنان كه پيشوايان امت , سرمشق آيندگان و ضرب المثل علوم و معارف اسلامى در همه دورانها و اعصار گشته اند.
آرى ! اينان نمودار امت اسلامند كه در نظرياتشان شيوه مذهب حق , تجلى يافته نه آن گروه ناچيز و انـدك , امـا كـج انديشان تنها به دنبال سخنان متشابه و دوپهلو مى روند تا فتنه انگيزى كرده در روى زمين فساد به راه بيندازند .
كاميابى و توفيق خداوند از آنان دورباد.

گواهى بزرگان اهل سنت

پاسخ ابن طاووس

ياوه گويى مستشرقان بيگانه