بعضى آيه را چنين معنا كرده اند: اى كسى كه با مشقت و دشوارى نبوت
متزمل شده اى ، يعنى متحمل دشواريهاى اين مقام گشته اى . و ليكن از جهت لفظ هيچ دليلى
در آيه بر اين معنا نيست .
چند وحه در معناى آيه : (قم اللّيل الّا قليلا...)
قم الليل الا قليلا نصفه او انقص منه قليلا او زد عليه و
رتل القران ترتيلا
مراد از (قيام در ليل ) قيام در شب براى نماز است ، پس كلمه
(ليل ) مفعول فيه است ، كه مجازا مفعول به واقع شده ،
مثل اينكه مى گويند: (دخلت الدار - داخل شدم خانه را) ، كه حقيقتش (دخلت فى الدار
- داخل شدم در خانه است ) .
بعضى گفته اند: معمول (قم ) در تقدير است ، و كلمه
(ليل ) به خاطر ظرفيت منصوب شده ، و تقدير كلام (قم الى الصلاه فى
الليل ) است ، و جمله (الا قليلا) استثنا از كلمه
(ليل ) است .
و از ظاهر سياق بر مى آيد كه جمله (نصفه او انقص منه قليلا او زد عليه ) ،
بدل باشد از جمله (الليل الا قليلا) ، كه متعلق تكليف (قم ) است ، و دو ضمير
(منه ) و (عليه ) به كلمه (نصف ) ، و ضمير در (نصفه ) به كلمه
(ليل ) بر مى گردد، و معناى آيه اين است كه نيمى از شب را بپاخيز، و يا كمى از
نصف كم كن ، و يا اندكى بر نصف بيفزا، و اين ترديد بين سه امر ترديد تخيير است ،
مى خواهد بفرمايد: مخيرى بين اينكه درست نيمى از شب را زنده بدارى ، و يا كمى كمتر از
نصف ، و يا كمى بيشتر از آن را.
بعضى از مفسرين گفته اند: كلمه (نصفه )
بدل از مستثنى ، يعنى كلمه (قليلا) است ، و اگر اينطور باشد، معنا چنين مى شود: شب
را بپا خيز الا نصف آن را، و يا از نصف كمى كمتر كن ، يعنى بيشتر از نصف را بپا خيز، و
يا كمى زيادتر كن ، يعنى كمتر از نصف بپا خيز. و در اين صورت بر عكس وجه قبلى
جمله بدل ، ابهام را از مستثنى به مطابقه و از مستثنى منه به التزام بر مى دارد.
و اين دو وجه هر چند در نتيجه يكى هستند، و ليكن وجه قبلى زودتر به ذهن مى رسد، چون
احتياج به رفع ابهام كردن به وسيله بدل از متعلق حكم ، سابقه بيشترى دارد، تا
احتياج به رفع ابهام از توابع و ملحقات آن . پس
بدل بودن جمله (نصفه ...) از كلمه (ليل ) كه لازمه آن رفع ابهام از متعلق تكليف
است به دلالت مطابقى زودتر به ذهن مى رسد، از اينكه
بدل باشد از كلمه (قليلا) .
بعضى ديگر گفته اند: كلمه (نصفه ) بدل از
ليل است ، و ليكن مراد از قليل ، قليل از شبهاست ، نه
قليل از ساعتهاى يك شب ، و معناى آيه اين است كه : همه نيمه شب ها بر خيز، يا شبهاى
اندكى از آن كم كن ، و يا شبهاى اندكى بر آن اضافه كن ، و منظور از اين شبهاى اندك
آن شبهايى است كه انسان عذر دارد، يا بيمار است ، و يا خواب بر او غلبه كرده و يا
عذرى ديگر دارد. و اين وجه عيبى ندارد، جز اينكه وجه
اول زودتر به ذهن مى آيد.
(و رتل القران ترتيلا) - (ترتيل قرآن ) به معناى تلاوت آن است به نحوى
كه حروف پشت سر هم آن روشن و جداى از هم بگوش شنونده برسد، و اين جمله عطف است
بر جمله (قم الليل ) ، و معناى آن دو
اين است كه شب برخيز و قرآن را به ترتيل بخوان .
و ظاهرا مراد از ترتيل قرآن ، ترتيل آن در نماز، و يا اصلا منظور از قرآن خود نماز است
، و خداى تعالى نظير اين تعبير را از نماز كرده ، مثلا فرموده : (اقم الصلوه لدلوك
الشمس الى غسق الليل و قران الفجر ان قران الفجر كان مشهودا) .
بعضى گفته اند: مراد آيه شريفه اين است كه قرائت قرآن را واجب كند نه نماز را.
بيان جهات مختلف سنگين بودن قرآن (انّا سنلقى عليك قولا ثقيلا) و چند وجه در
اينباره
انا سنلقى عليك قولا ثقيلا
(ثقل ) - سنگينى - كيفيت خاصى براى جسم است ، و خاصيت آن اين است كه
حمل چنين جسمى و جابجا كردن آن دشوار است ، و چه بسا همين كلمه در غير جسم ، مثلا در
امور معنوى هم به عنوان استعاره استعمال مى شود، مثلا مى گويند درس امروز سنگين بود،
يعنى تحمل آن براى فهم و درك شاگردان دشوار بود و يا مى گويند سخنرانى امروز
كه همه اش نظريه هاى علمى دقيق بود براى عوام سنگين بود، كه در اين گونه تعبيرها
كلمه سنگين در غير جسم به كار رفته ، در امور معنوى كه درك آن دشوار است و يا حقايقى
در بر دارد كه رسيدن به آن سخت است ، و يا فرمانهايى را متضمن است كه
امتثال آن و مداومت بر انجام آن دشوار است .
قرآن كريم كه كلام الهى است به هر دو اعتبار
ثقيل است ، اما از حيث فهم معنايش ثقيل است براى اينكه كلامى الهى است كه پيامبر آن را از
ساحت عظمت و كبريايى گرفته ، و معلوم است چنين كلامى را نمى فهمد مگر نفوس طاهر از
هر پليدى ، نفوسى كه از هر سببى قطع اميد كرده و تنها به خداى سبحان كه مسبب
الاسباب است دل بسته ، كلامى است الهى و كتابى است عزيز، كه ظاهر و باطنى دارد،
تنزيل و تاويلى دارد، تبيان براى هر چيز است ، و سنگينى آن از
حال و وضع رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) مشهود بود، همه مى ديدند كه در
هنگام گرفتن آن دچار برحاء - حالتى شبيه بيهوشى - مى شد، و اين معنا در روايات
بسيار زياد آمده .
و اما از حيث تحقق بخشيدن به حقايق معارفش ، و ساده تر بگويم توحيد و معارف اعتقادى
و اخلاقيش را در خود پياده كردن ، آنقدر سنگين است كه در بيان سنگينيش كافى است آيات
زيرا را بخوانيم كه مى فرمايد: (لو انزلنا هذا القران على
جبل لرايته خاشعا متصدعا من خشيه اللّه و تلك
الامثال نضربها للناس لعلهم يتفكرون و و لو ان قرانا سيرت به
الجبال او قطعت به الارض او كلم به الموتى ) كه در اولى مى فرمايد كوه
تحمل آن را ندارد كه قرآن بر او نازل شود، و اگر بر كوه
نازل مى شد كوه خاشع و از ترس خدا پاره پاره مى شد، و در دومى از اين معنا خبر داده
كه با اين قرآن مى توان كوهها را به حركت در آورد، و زمين را پاره پاره كرد، و با
مردگان سخن گفت .
قرآن كريم نه تنها به آن دو اعتبار سنگين است ، بلكه به اعتبار پياده كردنش در جامعه
و دعوت مردم به اينكه مراسم دين حنيف را بپا دارند، و خلاصه برترى دادن اين دين حنيف
بر ساير اديان نيز سنگين است ، شاهد سنگينيش مصائب و ناملايماتى است كه
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) در راه خدا
تحمل كرد، و آزارهايى است كه براى خدا چشيد، كه آيات قرآن هم پاره اى از انواع ايذاءها
و استهزاءها و خطاكاريهايى كه آن جناب از مشركين و كفار و منافقين و بيماردلان ديد حكايت
كرده است .
پس اينكه مى فرمايد: (انا سنلقى عليك قولا ثقيلا) منظور از
(قول ثقيل ) همين قرآن عظيم است ، به دليل اينكه اين آيات را كه در
اول بعثت نازل شده براى هر كس بخوانى همين به ذهنش مى رسد، مفسرين هم
قول ثقيل را به قرآن تفسير كرده اند.
اين آيه در مقام تعليل حكمى است كه جمله (قم
الليل ...) بر آن دلالت دارد، در نتيجه به مقتضاى سياق - با در نظر گرفتن اينكه
خطاب به خصوص رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) است - اين معنا را مى
رساند كه اگر گفتيم شب زنده دارى كن ، و در شب با خواندن نماز متوجه درگاه ما شو،
براى اين بود كه خود را براى كرامت قرب و شرف حضور، و افتخار همكلامى با ما آماده
سازى ، تا ما قول ثقيلى را بر تو القاء كنيم .
بنابر اين ، نماز شب راهى است كه آن جناب را به چنين موقعى كريم منتهى مى سازد. در
جاى ديگر هم خداى سبحان نماز شب را راه به سوى خدا خوانده ، مى فرمايد: (ان هذه
تذكره فمن شاء اتخذ الى ربه سبيلا) .
خداى سبحان در آيه زير وعده بيشترى داده ، فرموده : (و من
الليل فتهجد به نافله لك عسى ان يبعثك ربك مقاما محمودا) كه در تفسير همين آيه معناى
مقام محمود را بيان كرديم .
و وقتى يكى از جهات سنگينى قرآن سنگينى معارف آن ، و نيز پذيرفتن شرايع و احكام
آن است قهرا بر امت هم ثقيل خواهد بود، همانطور كه بر
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) سنگين بود، پس معناى آيه اين است كه : ما به
زودى به تو وحى مى كنيم قولى را كه هم بر خودت سنگين است و هم بر امتت ، اما
سنگينى آن بر خود تو از جهت صعوبت تحقق حقائق آن ، و از جهت مصائبى است كه در طريق
ابلاغ آن خواهى ديد، و سلب راحت و فراغتى است كه از تو خواهد شد، و از جهت مجاهدت
نفس و انقطاع به سوى خدا، و زحماتى است كه لازمه گرفتن وحى است . و اما سنگينى آن
بر امتت از اين جهت است كه آنها هم در پاره اى از جهات ياد شده با تو شريكند، از آن جمله
تحقق دادن به حقائق قرآن در نفس ، و نيز پيروى او امر و نواهى خدا و رعايت حدود آن است ،
كه هر طايفه از طوايف امت به قدر وسع و طاقتش بايد اين رنجها را
تحمل كند.
اقوال ديگر مفسرين در بيان سنگينى قرآن
مفسرين در اينكه سنگينى قرآن چه معنا دارد، اقوالى ديگر دارند.
يكى اينكه : قرآن عظيم الشان و متين و مستدل است ، همچنان كه خود ما مى گوييم : اين كلام
وزين و سنگين است ، يعنى در موقع خود واقع شده است .
يكى ديگر اينكه : قرآن در ميزان روز قيامت سنگين است ،
حال يا حقيقتا سنگين است و يا مجازات و به اين عنايت كه ثوابى كه در برابر قرآن به
اشخاص مى دهند بسيار و مهم است .
يكى ديگر اينكه : قرآن بر كفار و منافقين سنگين است ، براى اينكه هم اعجاز دارد كه نه
مى توانند مثلش را بياورند و نه مى توانند قبولش كنند، و هم اينكه
مشتمل بر تهديد عليه ايشان است .
يكى ديگر اينكه : سنگينى قرآن كنايه است از بقاى آن در
طول روزگار، چون يكى از خصوصيات هر چيز سنگين ، اين است كه در جاى خود ثابت
بماند.
و بعضى ديگر وجوهى ديگر گفته اند كه هر چند هر كدام در جاى خود صحيح و بى عيب
است ، و ليكن وجهى كه ما آورديم چيزى است كه از ظاهر آيه به ذهن مى آيد.
ان ناشئه الليل هى اشد وطا و اقوم قيلا ان لك فى النهار سبحا طويلا
آيه اولى در اين مقام است كه بيان كند چرا شب را براى اين نماز اختيار كرديم ، و آيه دوم
در مقام اين است كه بيان كند چرا روز را انتخاب نكرديم همچنان كه آيه قبلى كه مى
فرمود: (انا سنلقى عليك قولا ثقيلا) در مقام بيان اين بود كه اصلا چرا نماز شب
تشريع شد.
چند قول در معناى دو آيه : (ان ناشئة الليل اشد وطاء واقوم قيلا ان لك فى
النهارسبحا طويلا
در آيه مورد بحث در كلمه (ناشئه ) دو احتمال هست : يكى اينكه مانند كلمه (عافيت ) و
(عاقبت ) مصدر، و به معناى نشئه و حدوث و تكون باشد. و دوم اينكه اسم
فاعل از ماده نشئه باشد، كه به موصوف خود اضافه شده ، هر كدام كه باشد مراد از آن
، شب است ، و اگر حادثه را بر شب اطلاق كرده ، نظير اطلاق آن بر اجزاى خلقت است .
و چه بسا بعضى گفته اند: منظور از حادثه شب همان نماز شب است . و معناى (وطء زمين
) قدم نهادن بر آنست و اينكه فرمود حادثه شب شديدترين قدم نهادن است كنايه است از
اينكه اين عمل از هر عمل ديگر در صفاى نفس ، انسان را ثابت قدمتر مى سازد، و بهتر از هر
چيز نفس آدمى را از اينكه به وسيله شواغل روز، دچار كدورت شود حفظ مى كند.
بعضى گفته اند: منظور از (وطء) مطابقت قلب با زبان است . آنگاه گفته خود را
تاءييد كرده به اينكه : بعضى ها كلمه را (وطء) به كسره و او خوانده اند.
و مراد از اينكه فرمود (حادثه شب اقوم قيلا است ) اين است كه نماز شب استوارترين و
صائب ترين سخن است ، براى اينكه در نماز شب حضور قلب بيشتر و توجه به كلام
دقيق تر است .
و معناى آيه اين است كه حادثه شب و يا نماز در
دل شب ثابت قدمتر است - و يا در مطابقت قلب و زبان شديدتر، و سخنى استوارتر و
صائب تر است ، چون خداى تعالى شب را مايه آرامش قرار داده ، و نتيجه اين آرامش اين است
كه خاطر انسان از شواغل معيشت فارغ ، و دست انسان از اسباب ظاهرى بريده است .
(ان لك فى النهار سبحا طويلا) - كلمه (سبح ) به معناى دويدن و تند راه رفتن
در آب است ، و (سبح طويل ) در روز كنايه از غور در مهمات زندگى و انواع زد و بندها
در برآوردن حوائج زندگى است . و معناى آيه اين است كه تو در روز
مشاغل بسيار دارى كه همه وقتت را فرا گرفته ، فراغتى برايت باقى نمى گذارد تا در
آن با توجه تام متوجه درگاه پروردگارت باشى ، و از هر چيزى منقطع گردى ،
بنابر اين بر تو است كه از شب استفاده كنى ، و در آن به نماز بپردازى .
بعضى از مفسرين آيه را اين چنين معنا كرده اند: تو در روز مى توانى بخوابى و امر
معاش خود را تدبير كنى ، و در حوائج خود تصرف نمايى ، پس شبت را به تهجد
اختصاص ده . بعضى ديگر اينطور معنا كرده اند: تو در روز فراغت دارى ،
حال اگر شب نتوانستى به كارت برسى ، در روز آن را تلافى كن ، و آنچه در شب
انجام ندادى در روز قضاء كن . بنا به گفته اين مفسر آيه مورد بحث همان را مى خواهد
بگويد كه : آيه (و هو الذى جعل الليل و النهار خلفه لمن اراد ان يذكر او اراد
شكورا) ، بيان مى كند. ليكن آنچه ما اختيار كرديم با سياق مناسب تر است .
مقصود از (ذكر) در خطاب : (و اذكر اسم ربك )
و اذكر اسم ربك و تبتل اليه تبتيلا
مقصود از (ذكر) در خطاب ،: (واذكر اسم ربّك )
ظاهرا اين جمله مى خواهد نماز شب را توصيف كند، و بنا بر اين به منزله عطف تفسيرى
براى جمله (و رتل القران ترتيلا) است ، و روى اين فرض مراد از (ذكر اسم رب )
ذكر زبانى با رعايت مطابقت آن با قلب مى باشد، و همچنين مراد از
تبتل ، تضرع و زارى با زبان است .
بعضى از مفسرين گفته اند: در اين جمله تعميمى بعد از تخصيص آيه
قبل شده ، در آيه قبل تنها به نماز شب سفارش مى شد، در اين آيه به مطلق ذكر، و مراد
از ذكر، دوام در ذكر خداى تعالى در شب و روز است ، به هر نحوى كه باشد، چه با
تسبيح و چه با تحميد و چه با نماز و چه با قرائت قرآن و چه غير آن ، و اگر ذكر را
به دوام تفسير كرديم ، براى اين است كه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم )
هرگز خدا را از ياد نبرده بود، تا آيه بخواهد او را به ياد خدا بيندازد، پس ناگزير
بايد بگوييم منظور دوام ذكر است ، البته مراد از دوام هم دوام عرفى است نه حقيقى ، چون
دائما به ياد خدا بودن امكان ندارد.
ولى او اين اشكال را چه مى كند كه اگر منظور از ذكر، ذكر زبانى بوده باشد، چه
منافاتى دارد با اينكه آن جناب در دل خدا را فراموش كند، و اگر اعم از ذكر لفظى و
قلبى باشد، آيه شريفه از رساندن آن قاصر است ، بر فرض هم بتوانيم از اين
اشكال صرفنظر كنيم ،دو اشكال ديگر هست ، يكى اينكه فراموش نكردن خدا تا روزى كه
اين خطاب به آن جناب شده منافات ندارد كه براى از آن به بعد سفارش كند كه
همانطور كه تاكنون پروردگارت را از ياد نبرده اى از اين به بعد هم فراموشش مكن .
دوم اينكه اين سخن كه دوام حقيقى ذكر غير ممكن است و ناگزير بايد دوام را
حمل بر عرفى آن كنيم ، و همى بيش نيست ، و همى كه از نفهميدن معنا ناشى شده ، چون
خداى عز و جل دائما مذكور انسان هست ، و حتى يك لحظه از او غايب نيست ،
حال چه اينكه آدمى متوجه به آن باشد و يا از آن غفلت بورزد، پس جاى آن هست كه خداى
تعالى خود را به انسان معرفى كند، به طورى كه ديگر در هيچ حالى از او غفلت ننمايد،
خواننده عزيز به دو آيه زير توجه كند: (فالذين عند ربك يسبحون له
بالليل و النهار و هم لا يسئمون ) و (يسبحون
الليل و النهار لا يفترون ) ، و ما در تفسير اين دو آيه و در آخر سوره اعراف گفتيم كه :
اين خصوصيت اختصاص به ملائكه ندارد.
و كوتاه سخن اينكه : جمله ( واذكر اسم ربك ) امر مى كند به اينكه اسمى از اسماى
خدا، و يا خصوص لفظ جلاله را ذكر كند. بعضى گفته اند: منظور خصوص بسم اللّه
است . در آيه مورد بحث التفاتى از تكلم با غير در جمله (انا سنلقى ) به غيبت به
كار رفته ، يعنى در جمله مورد بحث خداى تعالى غايب فرض شده ، و شايد وجه آن اين
باشد كه با ذكر كلمه (رب ) ذلت عبوديت عبد را كه رابط ميان عبد و پروردگارش
است و عبد از آن غافل شده متذكر گردد.
(و تبتل اليه تبتيلا) - كلمه (تبتل ) را بعضى به انقطاع يعنى بريدن از خلق و
متوجه خدا شدن تفسير كرده اند، و از ائمه اهل بيت (عليهم السلام ) روايت شده كه
تبتل به اين معناست كه دست التماس به درگاه خدا برآرى و تضرع و زارى كنى . و
اگر ما ذكر را به ذكر لفظى حمل كنيم اين معنا مناسب تر از معناى
اول است .
كلمه (تبتيلا) ظاهرا مفعول مطلق است ، و مقتضاى ظاهر اين بود كه بفرمايد: (و
تبتل اليه تبتلا) ، اگر اين طور نفرمود، و به جاى آن كلمه (تبتيلا) را آورد، به
قول بعضى براى اين بود كه باب تفعل از
بتل متضمن معناى باب تفعيل آن نيز هست ، پس مثل اين است كه فرموده باشد:
(بتل اليه تبتيلا) و معنايش يا اين است كه ارتباط نفس خود را از هر چيز ديگر قطع كن
، و تنها به خدا دل ببند، و يا اين است كه نفس خود را وا بدار به اينكه دست تضرع به
درگاه خدا بردارد. و به قول بعضى ديگر آوردن (تبتيلا) به جاى (تبتلا) براى
اين بوده كه رعايت قافيه آخر آيات قبل شده باشد.
رب المشرق و المغرب لا اله الا هو فاتخذه وكيلا
جمله اول آيه وصفى است كه به اصطلاح از وصفيت مقطوع شده ، و تقدير آن (هو رب
المشرق و المغرب ) است ، و جمله (رب المشرق و المغرب ) در معناى (رب همه عالم
) است براى اينكه مشرق و مغرب دو جهت نسبى است كه
مشتمل بر تمامى جهات عالم مشهود است ، و اگر از ميان شش جهت تنها اين دو جهت را ذكر
كرد، براى اين بود كه با ليل و نهار كه قبلا ذكرش شده بود مناسب تر بود، چون شب
و روز مربوط به طلوع و غروب است .
خواهى پرسيد براى اشاره به ربوبيت خداى تعالى همان كلمه (ربك ) كافى بود،
چه باعث شد كه دوباره بفرمايد: (رب المشرق و المغرب ؟)
در پاسخ مى گوييم : خواست تا از زبان رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم )
فهمانده باشد كه اگر ماءمور شده خداى تعالى را رب خود بگيرد، براى اين بود كه
پروردگار هم رب او است و هم رب همه عالم ، نه اينكه تنها رب او باشد، همانطور كه
چه بسا بعضى از مشركين به تنهايى براى خود بتى انتخاب مى كردند، غير آن بتى
كه ديگران داشتند، و اگر رب گرفتن خداى تعالى از ناحيه
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) از اين باب باشد، و يا
حداقل كسى چنين احتمالى را بدهد، ديگر آن جناب نمى تواند مردم را به سوى توحيد
دعوت كند، چون مردم در پاسخش مى گويند: خيلى خوب خداى تعالى رب تو باشد، رب
ما هم رب ما باشد.
نكته ديگرى كه در آوردن جمله (رب المشرق و المغرب ) هست اين است كه چون اين جمله
به معناى (رب همه عالم ) است ، در نتيجه زمينه چينى مى شود براى جمله بعدى كه مى
فرمايد (لا اله الا هو) و آن را تعليل مى كند، و مى فهماند اگر مى گويم معبودى جز
خدا نيست ، براى اين است كه الوهيت و معبوديت از فروع ربوبيت است ، و ربوبيت عبارت
است از مالكيت و تدبير، كه مكرر بيانش گذشت ، و چون رب همه عالم خداست پس جز او هم
معبودى نيست .
معناى اينكه فرمود: خدا را وكيل بگير
(فاتخذه وكيلا) - يعنى خدا را در همه امورت
وكيل بگير، و وكيل گرفتن به اين معناست كه انسان غير خودش را در جاى خود بنشاند،
به طورى كه اراده او به جاى اراده آدمى كار كند، و
عمل او هم عمل خود آدمى باشد، پس اينكه انسان خداى تعالى را
وكيل بگيرد، به اين است كه آدمى تمامى امور را از آن خدا و به دست او بداند، اما در امور
خارجى و حوادث عالم ، به اينكه نه براى خودش و نه براى هيچ يك از اسباب ظاهرى
استقلال در تاءثير قائل نباشد، چون در عالم وجود، هيچ موثرى (به حقيقت معناى تاءثير
) به جز خدا وجود ندارد، و در نتيجه داشتن چنين اعتقادى ، در
احوال مختلف رضايت و خشم و مسرت و تاسف و غيره ،
دل به هيچ سببى نبندد، بلكه در مقاصد و آرزوهايش
متوسل به آن سببى شود كه خداى تعالى معرفى كرده ، آن هم نه به طورى كه براى آن
سبب استقلال در تاءثير قائل باشد و بدان مطمئن گردد بلكه ظفر يافتن به مطلوب را
از خدا بداند، تا هر چه خدا برايش صلاح دانست اختيار كند. و در امورى كه ارتباط به
عمل او دارد و خلاصه در وظايف عمليش در عبادات و معاملاتش ، اراده خود را تابع اراده
تشريعى خدا كند، در نتيجه طبق اراده او و مطابق قوانين او
عمل كند.
اينجاست كه روشن مى شود جمله (فاتخذه وكيلا) چگونه با جمله و (اذكر اسم ربك
...) و اوامر تشريعى قبل از آن ارتباط پيدا مى كند، و چگونه با مطالب بعد يعنى جمله
و (اصبر) و جمله (واهجر) و جمله (وذرنى ) مرتبط مى شود.
واصبر على ما يقولون و اهجرهم هجرا جميلا
اين آيه و ما بعد آن عطف است بر مدخول (فاء) ، در جمله (فاتخذه وكيلا) ، پس معنا
چنين مى شود: او را وكيل بگير كه لازمه وكيل گرفتن او اين است كه بر آنچه مى گويند و
با آن تو را اذيت و استهزا نموده به امورى از
قبيل كهانت و شاعرى و جنون متهمت نموده قرآنت را اساطير اولين مى خوانند صبر كنى ، و
نيز لازمه آن اين است كه با آنها به خوبى قهر كنى . و مراد از (هجرا جميلا قهر كردن
) به خوبى به طورى كه از سياق بر مى آيد اين است كه با آنان به حسن خلق معامله
نموده و به خيرخواهى به سوى حق دعوتشان كند، و گفته هاى آنان را با گفته هايى كه
مى تواند بگويد مقابله به مثل ننمايد، و اين آيه شريفه منافاتى با آيه
قتال ندارد، پس اينكه بعضى گفته اند: اين آيه با آيه
قتال نسخ شده ، وجهى ندارد.
تهديد تكذيب كنندگان صاحب نعمت
و ذرنى و المكذبين اولى النعمه و مهلهم قليلا
اين آيه تهديد كفار است ، وقتى مى گوييم : (دعنى و فلانا - و يا - ذرنى و
فلانا) ، معنايش اين است كه بين من و او حائل مشو، و بگذار تا از او انتقام بگيرم . و مراد
از (مكذبين صاحبان نعمت ) ، همان كفارى است كه در آيه قبلى نامشان برده شد، و يا
حداقل روساى آنان است ، و اگر در توصيف آنان بين صفت (مكذبين ) و صفت (اولى
النعمه ) جمع كرد براى اين بود كه اشاره كند به علت آن تهديدى كه متوجه ايشان
كرد، چون تكذيب دعوت الهى از ناحيه افراد متنعم ، كفران نعمت اوست ، و جزاى كفرانگرى
سلب نعمت و تبديل آن به نقمت است .
و مراد از اينكه فرمود (اندكى مهلتشان بده ) ، زمانى اندك است ، يعنى همان زمان
اندكى كه در زمين زندگى مى كنند، و براى زمانى بى انتها به سوى پروردگارشان
بر مى گردند، و حساب و جزا مى بينند، همچنان كه در جاى ديگر فرمود: (انهم يرونه
بعيدا و نريه قريبا) ، و نيز فرموده : (متاع
قليل ثم ماويهم جهنم و بئس المهاد) .
اين آيه به ظاهرش عام است ، ولى بعضى گفته اند: منظور تهديد ايشان به واقعه بدر
است . ولى آيه هيچ ظهورى در آن ندارد. و در اين آيه التفاتى از غيبت (ربك ) به تكلم
(ذرنى ) بكار رفته ، و شايد وجه آن تشديد همان تهديد باشد، چون خداى سبحان با
گفتن ذرنى تهديد را به خودش نسبت مى دهد. و آنگاه التفاتى ديگر به كار مى برد. و
آن اين است كه سياق متكلم وحده (ذرنى ) را به سياق متكلم مع الغير (ان لدينا) بر
مى گرداند، تا عظمت خود را به رخ آنان بكشد.
ان لدينا انكالا و جحيما
اين آيه ، جمله (ذرنى ...) را تعليل مى كند. و كلمه
(انكال ) به معناى كنده و زنجيرها است .
راغب مى گويد: وقتى گفته مى شود: (فلان
نكل عن الشى ء) معنايش اين است كه فلانى از فلان كار عاجز شد، و وقتى گفته مى
شود: (نكلته ) معنايش اين است كه من فلانى را مقيد كردم ، و كلمه
(نكل ) - به كسره نون ، و سكون كاف - به معناى طناب پابند حيوان و آهن لجام آن
است ، چون هر دو مانع آزادى حيوان است ، و جمع آن
انكال است . و در معناى كلمه جحيم گفته : كلمه جحمه به معناى شدت زبانه كشى آتش
است ، و جحيم هم به اين مناسبت اطلاق شده است .
و طعاما ذا غصه و عذابا اليما
در مجمع البيان مى گويد: كلمه (غصه ) به معناى تردد لقمه در حلق است ، به
طورى كه خورنده نتواند به راحتى آن را فرو ببرد، وقتى گفته مى شود (غص بريقه
،يغص ، غصصا) معنايش اين است كه آب دهانش در گلويش گير كرد، و (فى قلبه غصه
من كذا) يعنى در دلش از فلان پيشامد اندوهى گره خورده ، و خلاصه غصه هم نظير
سكسكه است ، كه نمى گذارد طعام و شراب گوارا شود.
و اين دو آيه عذابهاى آخرت را يادآورى مى كنند كه نعمتهاى دنيا به كيفر كفرانشان به
آن عذابها و نقمت ها مبدل مى گردد.
يوم ترجف الارض و الجبال و كانت الجبال كثيبا مهيلا
كلمه (يوم ) ظرف است براى عذابى كه در دو آيه سابق وعده اش داده شد. راغب مى
گويد: (رجف ) به معناى اضطراب شديد است و گفته مى شود: (رجفت الارض و
البحر) يعنى زمين زلزله كرد و دريا موج فرستاد. و در مجمع البيان گفته : (كثيب
رمل ) به معناى توده اى از شن است ، و كلمه
(مهيل ) از مصدر (هيل ) است ، و مهيل شدن كوهها به معناى آن است كه وقتى ريشه اش
تكان بخورد از بالا فرو بريزد. و معناى آيه روشن است .
هشدار به كفّار بااشاره به هلاكت فرعون بر اثر نافرمانى از فرستاده خدا
انا ارسلنا اليكم رسولا شاهد اعليكم كما ارسلنا الى فرعون رسولا
اين آيه مكذبين صاحب نعمت از قوم رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) را تهديد مى
كند، بعد از آنكه در آيات قبل مطلق مكذبين صاحب نعمت را تهديد مى كرد به عذابى كه در
روز قيامت برايشان تهيه ديده شده و سپس حال آنان را با
حال فرعون مقايسه كرد، كه بر خدا و رسول او استكبار ورزيد، و فرستاده خدا و
گروندگان به او را خوار شمرد، و سپس عاقبت امر فرعون را به ايشان گوشزد كرد
كه چگونه او را به بدترين وجهى گرفتار كرد تا از سرنوشت او پند بگيرند و
مراقب رفتار خود باشند.
در اين آيه التفاتى از غيبت به خطاب بكار رفته ، در آيات
قبل كفار غايب فرض شده بودند، مى فرمود: (فمهلهم قليلا) و در اينجا حاضر
فرض شده اند، مى فرمايد: (ما به سوى شما رسولى فرستاديم ) ، و گويا وجهش
اين باشد كه وقتى گوينده ، كفار را وعده عذاب
انكال و جحيم و طعام گلوگير و... داد، خودش دچار اندوه شد كه اين بيچارگان چرا بايد
به خاطر سفاهت و ندانم كارى خود را به هلاكت ابدى بيندازند، و براى اينكه براى
آخرين بار كارى كنند كه مبتلا به آن هلاكت نگردند، سخن را كه تاكنون پشت سر آنان مى
گفت رو در روى آنان بگويد، شايد موثر واقع شود، و شك و ترديدى كه در باره قيامت
دارند از دلهايشان بر طرف شده ، حجت بر آنان تمام شود، تا شايد به اين وسيله
پروايى بكنند، و لذا به همين منظور حال آنان را با
حال فرعون ، و حال رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) را با
حال موسى (عليه السلام ) مقايسه كرد، و با جمله (فكيف تتقون ان كفرتم يوما...) ،
به عاقبت امر فرعون اشاره نمود.
پس اينكه فرمود: (انا ارسلنا اليكم رسولا شاهدا عليكم ) اشاره است به تصديق
رسالت رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) از ناحيه خود خداى تعالى ، و اينكه
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) شاهد بر
اعمال شما است ، امروز در دنيا آنچه مى كنيد مى بيند و نظارت مى كند، وفردا در آخرت
شهادت مى دهد، و ما در طول كتاب هر جا به آيات مربوط به شهادت برخورديم ، معناى
شهادت پيغمبران بر اعمال مردم را بيان كرديم ، و در اينكه به شهادت
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) اشاره كرده نوعى نهى مردم از نافرمانى و
مخالفت و تكذيب آن جناب است ، منظور از رسول در جمله (كما ارسلنا الى فرعون
رسولا) موسى بن عمران (عليهماالسلام ) است .
فعصى فرعون الرسول فاخذناه اخذا وبيلا
كلمه (وبيل ) به معناى سخت و ثقيل است ، در اين جمله به عاقبت امر نافرمانى فرعون
از موسى اشاره كرده و اگر از موسى به رسول تعبير كرده ، براى اين است كه اشاره
كند به اينكه آن سببى كه باعث گرفتارى فرعون شد، مخالفتش با شخص موسى بدان
جهت كه موسى است نبود، بلكه بدان جهت كه فرستاده خداست بود، پس اين كفار هم از
مخالفت محمد (صلوات اللّه عليه ) بر حذر باشند، چون او نيز
رسول خدا است .
همچنان كه به كار بردن اسم ظاهر بجاى ضمير در جمله (فعصى فرعون ) براى اين
بود كه اشاره كند به اينكه اولا منشا تكذيب و مخالفت فرعون همان تفرعن او بود، و
ثانيا عزت و علو در زمين و باليدن به كثرت عده و وسعت آب و خاك و نفوذ مشيت . و
خلاصه تفرعن او حتى به قدر يك خردل در دفع عذاب الهى از او اثر نكرد، و عذاب الهى
او را با آن همه قدرتش بگرفت ، تا چه رسد به اين كفار تكذيب گر كه مردمى ناتوان
و گرسنه اند، و به فرموده قرآن : (جند ما هنالك مهزوم من الاحزاب ) .
اشاره هايى به شدت عذاب روز قيامت
فكيف تتقون ان كفرتم يوما يجعل الولدان شيبا
(فرعون نتوانست خود را از عذاب دور بدارد، شما چگونه خود را از عذاب روزى كه جوان را
پير مى كند حفظ مى كنيد؟) نسبت دادن اتقاء و حفظ كردن خود، به يوم (روز) از باب مجاز
عقلى است ، و مراد حفظ كردن از عذاب آن روز است ، بنابر اين كلمه يوما
مفعول براى تتقون است . بعضى گفته اند: مفعول (تتقون ) حذف شده و (يوما)
ظرف براى عذاب است ، و تقدير كلام (فكيف تتقون العذاب الكائن فى يوم كذا) است ،
بعضى از مفسرين گفته اند: مفعول (تتقون ) حذف شده ، و كلمه (يوما) ظرف براى
اتقاء است ، و معنا اين است كه اتقاى شما در آن روز چگونه است ؟ بعضى ديگر سخنانى
ديگر گفته اند. (يجعل الولدان شيبا) - كلمه (شيب پير) جمع كلمه (اشيب )
است ، مقابل كلمه (شاب ) كه به معناى جوان است ، و اين تعبير كه (آن روز كودكان
را پير مى كند) كنايه است از شدت عذاب آن روز نه طولانى بودنش .
السماء منفطر به كان وعده مفعولا
اين آيه براى بار دوم به شدت آن روز اشاره مى كند، و كلمه (انفطار) به معناى
شكاف برداشتن است ،و اگر صفت (سماء) را مذكر آورد، براى اين بود كه سماء جائز
الوجهين است ، هم مى توان صفتش را مذكر آورد و هم مونث ، و ضمير (به ) به كلمه
(يوم ) برمى گردد، و حرف (باء) در آن سببيت را مى فهماند. و معناى آيه اين است
كه : آسمان در آن روز و يا به سبب شدت آن روز شكافته مى شود.
و جمله (كان وعده مفعولا) استينافى است ، يعنى مى خواهد نكته اى جديد را افاده كند، و
آن اين است كه وعده خدا شدنى است . و با آوردن اين جمله تهديد سابق را
مسجل مى كند، و اگر كلمه (وعد) را به ضمير راجع به خداى تعالى نسبت داد و نفرمود:
(كان وعد الله ، شايد براى اين بود كه اشاره كند به اينكه غير از خدا كسى نيست كه
صلاحيت داشته باشد چنين تهديدى بكند، پس آوردن ضمير هم كافى است و احتياج به
آوردن نام خداى تعالى نيست .
ان هذه تذكره فمن شاء اتخذ الى ربه سبيلا
كلمه (هذه ) اشاره است به آيات سابق كه
مشتمل بر تهديدهاى كوبنده و تذكر و موعظه است ، و كلمه (تذكره ) به معناى هر
هشدارى است كه آدمى با ديدن و يا شنيدن آن الگويى مى گيرد كه
عمل خود را طبق آن انجام دهد.
و در جمله (فمن شاء) مفعول (شاء) حذف شده ، و معروف در
مثل اين موارد اين است كه مفعولى در تقدير بگيرند كه از جنس جواب شرط باشد و با
سياق بسا زد، بنابر اين بايد بگوييم تقدير جمله : (فمن شاء ان يتخذ الى ربه
سبيلا اتخذ الى ربه سبيلا) (هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگار خود اتخاذ
كند مى تواند راهى به سوى پروردگارش اتخاذ كند) مى باشد. بعضى گفته اند:
كلمه (اتعاظ - پندگيرى ) در تقدير است ، و معنايش اين است كه هر كس بخواهد پند
بگيرد، راهى به سوى پروردگار خود اتخاذ مى كند: و منظور (از اتخاذ راه به سوى
پروردگار) اتخاذ راه به سوى تقرب به او است . و منظور از (راه ) ، همان ايمان و
اطاعت است . اين آن معنايى است كه مفسرين ذكر كرده اند.
ولى ممكن است كلمه (هذه ) را اشاره به آيات
اول سوره بگيريم كه به شب زنده دارى و تهجد سفارش مى كرد، و بگوييم اين آيه مى
خواهد خطاب اختصاصى به رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) در
اول سوره را به همه مؤ منين عموميت دهد، و به طور كلى بفرمايد: (فمن شاء....) مويد
اين احتمال اين است كه آيه مورد بحث عينا در سوره دهر هم آمده ، و در آنجا بعد از آيه اى
قرار گرفته كه از نماز شب سخن مى گويد و مى فرمايد: (و سبحه ليلا طويلا) ، و
از اين معنا مى توان نتيجه گرفت كه نماز شب راه مخصوصى است كه آدمى را به سوى
پروردگارش هدايت مى كند.
بحث روايتى
رواياتى درباره نزول آيات : (يا ايّها
المزّمّل قماللّيل الّا قليلا...)
در الدر المنثور است كه بزار و طبرانى در كتاب اوسط، و ابو نعيم در كتاب
(دلائل ) ، از جابر روايت كرده اند كه گفت : قريش در دارالندوه جلسه اى
تشكيل دادند، كه بياييد براى اين مرد (رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) نامى
انتخاب كنيد، كه مردم با شنيدن آن نام و عنوان ديگر دورش جمع نشوند، و از او فاصله
بگيرند. عده اى گفتند چطور است او را كاهن بناميم . جمعى گفتند ديوانه اش معرفى كنيم .
عده اى ديگر گفتند اتهام ديوانگى به او نمى چسبد. جمعى پرسيدند چطور است ساحرش
بخوانيم ؟ گفتند: نه ، ساحر هم نيست ، گفتند: كار ساحران را مى كند، چون بين دو دوست
را به هم مى زند، و در آخر به همين معنا راى دادند و متفرق شدند.
جريان به اطلاع رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) رسيد، از شدت اندوه خود را
در ملحفه اى پيچيد، جبرئيل به حضورش آمد و عرضه داشت : (يا ايها
المزمل ) ، (يا ايها المدثر) .
مؤ لف : آخر روايت خالى از سؤ ال نيست ، براى اينكه از ظاهر آن بر مى آيد هر دو سوره
با هم نازل شده ، علاوه بر اين از آيات قرآن و حتى از سوره مدثر برمى آيد كه مشركين
هر تهمت ناروايى به آن جناب زده اند: كاهن ، ساحر، مجنون ، و شاعرش خوانده اند، و تنها
به تهمت زدن به ساحر كه روايت مى گويد، اكتفا نكرده اند، از اين هم كه بگذريم در
هيچ جاى قرآن نيامده كه اين تهمت را به آن جناب زده باشند كه بين دوستان را به هم مى
زند.
و در همان كتاب آمده كه عبد اللّه بن احمد در كتاب (زهد) و محمد بن نصر در كتاب
(الصلوه ) از عايشه روايت كرده اند كه گفت :
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) شبها بسيار كم مى خوابيد، چون خداى تعالى
دستور داده بود (قم الليل الا قليلا) .
و در تفسير كشاف از عايشه روايت كرده كه در پاسخ شخصى كه پرسيده بود
تزميل (روانداز ) رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) چه بود؟ گفت رواندازى بود
به طول چهارده ذراع ، كه من در زير نيمى از آن مى خوابيدم ، و
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) بر روى نيم ديگرش نماز مى خواند، پرسيدند
از چه جنسى بود؟ گفت به خدا سوگند نه خز بود و نه قز (ابريشم غير مرغوب ) و نه
پوست مرعز، و نه ابريشم ، و نه پشم ، رويه آن از مو و آستريش از كرك بود.
مؤ لف : اهل فن اين روايت را به جعلى بودن متهم كرده اند، و درست هم هست ،
براى اينكه آن زمانى كه اين سوره كه ابتدايى ترين سوره هاى قرآن است در مكه
نازل مى شد، عايشه همسر رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) نشده بود، ازدواج آن
جناب با وى بعد از هجرت در مدينه واقع شد.
و از كتاب جوامع الجامع نقل شده كه گفته است : در روايتى آمده كه
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) داخل خانه خديجه شد، در حالى كه از شدت
كوفتگى و فزع و ترس نمى توانست روى پاى خود بايستد، و فرمود: مرا بپيچيد،
چيزى نگذشت كه جبرئيل ندايش در داد كه : (يا ايها
المزمل ) .
و در الدر المنثور است كه عبد بن حميد و ابن جرى رو ابن ابى حاتم از سعيد بن جبير
روايت كرده اند كه گفت : وقتى آيه (يا ايها
المزمل قم الليل الا قليلا) نازل شد، رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) مدت ده
سال شب ها را به قيام و عبادت گذرانيد، طايفه اى از اصحابش نيز او را متابعت مى
كردند، خداى تعالى بعد از ده سال آيه (ان ربك يعلم انك تقوم ... و اقيموا الصلاه )
را نازل كرد، و بعد از ده سال تخفيفى به كار آنان داد.
مؤ لف : روايت شده كه آيه تخفيف بعد از يك
سال ، و در بعضى روايات بعد از هشت ماه نازل شد، و قيام در شب براى غير
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) واجب نبوده ، همچنان كه جمله (ان هذه تذكره )
نيز به بيانى كه گذشت به اين معنا اشاره دارد، و مويد آن خود روايت است كه مى
گويد: طايفه اى از اصحاب چنين كردند (نه همه ).
و در تهذيب به سند خود از محمد بن مسلم از امام باقر (عليه السلام ) روايت كرده كه گفت
: من از آن جناب از اين كلام خدا پرسيدم كه مى فرمايد: (قم
الليل الا قليلا) . فرمود: خداى تعالى به آن جناب دستور داد كه در هر شب نماز شب
بخواند، مگر آنكه استثنائا شبى نتواند.
مؤ لف : اين روايت به يكى از وجوهى كه مفسرين در آيه ذكر كردند اشاره مى كند.
و در مجمع البيان است كه : بعضى گفته اند كلمه (نصفه )
بدل است از كلمه (قليل ) ، در نتيجه بيانى مى شود براى استثناء و مويد اين
قول روايتى است كه در آن امام صادق (عليه السلام ) فرموده :
قليل عبارت است از نصف ، و جمله (او انقص منه ) و جمله (اوزد عليه ) به معناى كمتر
از نصف و بيشتر از آن است .
چند روايت درباره مراد از ترتيل قرآن و آداب تلاوت قرآن
و در الدر المنثور است كه عسكرى در كتاب مواعظ از على (عليه السلام ) روايت كرده كه
فرمود: از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) پرسيدند معناى (و
رتل القران ترتيلا) چيست ؟ فرمود: حروفش را واضح بگويى ، و چون خواندن شعر
صداى خود را ترجيع ندهى نه مانند بحر طويل يكسره باشد و نه مانند شعر پاره پاره
، وقتى به عجائبش برمى خورى در آنجا بايستى ، (و با تكرار آن )
دل را به حركت در آورى ، و زنهار! همتتان اين نباشد كه زودتر به آخر سوره برسيد.
مؤ لف : نظير اين معنا را كلينى در كافى به سند خود از عبد اللّه بن سليمان از امام
صادق از على (عليه السلام ) به اين عبارت نقل كرده كه فرمود: يعنى حروف آن را
واضح بگوييد، و مانند خواندن شعر، به صوت خود ترجيع ندهيد، و مانند ريگ ، درهم و
برهمش مكنيد، بلكه با (تكرار ) آياتش دلهاى مبتلا به قساوت را از قساوت تهى كنيد، و
هم هيچ يك از شما اين نباشد كه زودتر سوره را تمام كنيد.
و در همان كتاب است كه ابن ابى شيبه از طاووس روايت كرده كه گفت : از
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) پرسيدند كداميك از مردم قرآن را بهتر مى
خوانند؟ فرمود: آن كس كه وقتى تلاوتش را مى شنوى احساس كنى كه او از خدا مى
ترسد.
و در اصول كافى به سند خود از على بن ابى حمزه روايت كرده كه گفت : امام صادق
(عليه السلام ) فرمود: قرآن نبايد به سرعت خوانده شود، بلكه بايد
ترتيل شود، پس وقتى به آيه اى بر مى خورى كه در آن سخن از بهشت رفته ، همانجا
بايست و از خداى عز و جل درخواست بهشت كن ، و چون به آيه مربوط به دوزخ مى رسى
از خدا بخواه تا از آتش پناهت دهد.
و در مجمع البيان در معناى ترتيل از ابى بصير از امام صادق (عليه السلام ) روايت
كرده كه فرمود: ترتيل آن است كه در آن مكث كنى و صوتت را نيكو گردانى .
و نيز در همان كتاب از ام سلمه روايت كرده كه گفت :
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) قرائتش را آيه آيه مى كرد.
و در همان كتاب از انس روايت كرده كه گفت :
رسول خدا(صلى اللّه عليه و آله و سلم ) صوت خود را در قرائت مى كشيد.
رواياتى راجع به كيفيّت نزول وحى
بررسول اللّه (صلى الله عليه و آله )
و نيز در همان كتاب روايت كرده كه : حارث بن هشام از
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) پرسيد وحى چگونه بر تو
نازل مى شود؟ فرمود: احيانا صدايى چون صداى زنگ به گوشم مى خورد، و من آنچه را
مى گويد از بر مى شوم ، و اين نوع وحى از ساير انواعش بر من سخت تر است ، و بدنم
عرق مى كند، و گاهى فرشته وحى به صورت مردى برايم مجسم مى شود، و من آنچه را
مى گويد از بر مى شوم .
عايشه هم گفته : گاه مى شد كه وحى بر آن جناب
نازل مى شد در حالى كه سوار بر شتر بود ناچار به گردن حيوان مى زد تا بخوابد.
و نيز گفته : من ديده ام كه گاهى در روز بسيار سرد وحى بر آن جناب
نازل مى شد و خيس عرق مى شد، به طورى كه عرق از پيشانيش مى چكيد. و از تفسير
عياشى نقل شده كه او به سند خود از عيسى بن عبيد از پدرش از جدش از على (عليه
السلام ) روايت كرده كه فرمود: قرآن بعضى آياتش بعضى ديگر را نسخ مى كند، و لذا
بايد به دستور رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) به همه آيات تمسك كرد،
يعنى آخرين آيه اى را هم كه نازل شده در نظر بگيريم . و از جمله آخرين آياتى كه به
آن جناب نازل شد سوره مائده است ، كه ما قبل خود را نسخ كرده ولى چيزى آن را نسخ نمى
كند، اين سوره در حالى بر آن جناب نازل شد كه بر ناقه شهباء سوار بود، و وحى آن
چنان بر آن حيوان گران آمد كه نتوانست راه برود، بلكه شكمش را به زمين نزديك مى كرد
و من خود ديدم كه نزديك بود نافش به زمين برسد.
مؤ لف : اين روايت اگر درست باشد ناگزير بايد بگوييم ظاهر شدن اثر سنگينى
وحى در ناقه و يا قاطر، از قبيل تجسم معانى است ، نه اينكه وحى هم امرى مادى و داراى
سنگينى وزن است ، چون اين سخن معقول نيست . و نظير اين تعبيرها در رواياتى كه
معجزات و كرامات اولياء را نقل مى كنند، بسيار است .
و در تهذيب به سند خود از هشام بن سالم از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در
تفسير كلام خداى عز و جل كه فرموده (ان ناشئه
الليل هى اشد وطا و اقوم قيلا) ، فرمود:
منظور از (اقوم قيلا) اين است كه برخاستن آدمى از بستر براى رضاى خدا (و نه
براى هيچ كس ديگر ) قيامى است استوار.
مولف : اين روايت به دو سند ديگر در تهذيب و
علل از هشام از آن جناب نقل شده .
و در مجمع البيان در ذيل آيه (ان ناشئه الليل ) آمده كه از امام باقر و امام صادق
(عليه السلام ) روايت شده كه فرمودند: منظور به نماز ايستادن در آخر شب است
و در الدر المنثور است كه ابن منذر از حسين بن على (عليهماالسلام ) روايت كرده كه آن
جناب را ديدند، بين مغرب و عشا نماز مى خواند، سببش را پرسيدند، فرمود: اين از همان
ناشئه است .
مراد از تبتّل به سوى خدا(و تبتّل اليه تبتيلا)
و در مجمع البيان در ذيل آيه (وتبتل اليه تبتيلا) مى گويد محمد بن مسلم و زراره و
حمران از امام باقر و امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده اند كه فرمودند: منظور از اين
تبتل ، بلند كردن دستها در نماز است . و در روايت ابى بصير آمده كه فرمود:
(تبتل ) اين است كه در نماز دست به سوى خدا بردارى و تضرع كنى .
مؤ لف : اين روايت با قنوت نماز منطبق است . و در روايتى ديگر آمده كه
(تبتل ) به معناى بلند كردن دستها و حركت دادن انگشتان سبابه است . و در روايتى
ديگر آمده كه اشاره كردن با انگشتان است . و در روايتى ديگر آمده كه دعا كردن با يك
انگشت و اشاره كردن با آن است .
باز در مجمع البيان است كه از عبد اللّه بن عمر
نقل شده كه وقتى رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) شنيد كسى مى خواند:
(وطعاما ذا غصه ) ، از شنيدن آن غش كرد.
و در تفسير قمى در ذيل آيه (و كانت الجبال كثيبا مهيلا) آمده : يعنى مانند
تل ريگ كه از بالا فرو بريزد.
آيه 20 سوره مزّمّل
ان ربك يعلم انك تقوم ادنى اليل و نصفه و ثلثه و طائفه من من ثلثى الذين معك واللّه
يقدر اليل و النهار علم ان لن تحصوه فتاب عليكم فاقرؤ ا ما تيسر من القران علم ان
سيكون منكم مرضى و اخرون يضربون فى الارض يبتغون من
فضل اللّه و اخرون يقاتلون فى سبيل اللّه فاقروا ما تيسر منه و اقيموا الصلوه و اتوا
الزكوه و اقرضوا اللّه قرضا حسنا و ما تقدموا لانفسكم من خير تجدوه عند اللّه هو خيرا و
اعظم اجرا و استغفروا اللّه ن اللّه غفور رحيم (20)
ترجمه آيات
پروردگار تو مى داند كه تو و گروهى از مؤ منين كه با تو هستند نزديك از دو ثلث
شب و گاهى نصف آن و گاهى ثلث آن را زنده مى داريد و خدا كه تقدير كننده شب و روز
است (و در فصول چهارگانه آن را بلند و كوتاه مى كند ) مى داند كه تشخيص دو ثلث و
نصف و ثلث در فصول مختلف براى شما ممكن نيست به همين جهت بر شما بخشود از اين
پس هر مقدار كه برايتان ميسر است از قرآن بخوانيد. و نيز مى داند كه براى شما
بيمارى پيش مى آيد عده اى به سفر مى روند تا از رزق خدا به دست آورند جمعى ديگر
در راه خدا جنگ مى كنند در چنين احوال نيز هر مقدار كه مى توانيد از قرآن بخوانيد و نماز
بپا بداريد و زكات بدهيد. و به خدا وام دهيد وامى نيكو و بدانيد آنچه از كارهاى خير مى
كنيد و از پيش براى خود مى فرستيد نزد خدايش مى يابيد، اما بهتر از آنچه كه كرديد و
با اجرى عظيم تر. و از خدا طلب مغفرت كنيد كه خدا آمرزنده و رحيم است (20)
بيان آيه
زمان نزول اين شريفه كه متضمّن تخفيف دستور قيام در دو ثلث شب يا نصف يا ثلث
آناست
سخن در اين آيه شريفه براى تخفيف دادن به دستورى است كه در
اول سوره به شخص رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) داد، و در آيه (ان هذه
تذكره ..) . در وسط سوره آن دستور را به عموم مؤ منين تعميم داد، و آن عبارت بود از
پرداختن به نماز شب و تهجد، در اين آيه مى خواهد بفرمايد: خدا از مؤ منين اكتفا كرد به
هر مقدارى كه بتوانند از قرآن تلاوت كنند، پس آيه شريفه مى خواهد دستور
اول سوره را تخفيف دهد، نه اينكه آن را نسخ نموده از قيام در دو ثلث شب و يا نصف آن و
يا ثلث آن منع كند.
در اخبار زيادى وارد شده كه خصوص اين آيه بعد از گذشتن هشت ماه و يا يك
سال و يا ده سال از نزول آيات اول سوره در مكه
نازل شد، و ليكن اين حرف از اين نظر سست است كه در آيه شريفه جمله (اقيموا الصلوه
و اتوا الزكوه و اقرضوا اللّه قرضا حسنا) آمده ، و ظاهر آن اين است كه مراد از زكات -
مخصوصا بدان جهت كه بعد از نماز و قبل از مساءله انفاق مستحبى آمده - زكات واجب
باشد، و همه مى دانيم كه زكات بعد از هجرت در مدينه واجب شده .
پس نزول اين آيه در مدينه بوده ، و اينكه بعضى گفته اند: زكات در مكه واجب شد، ولى
نصاب آن تعيين نشد تا در مدينه معين گرديد، و همچنين اينكه بعضى ديگر گفته اند: ممكن
است آيه شريفه قبل از حكمش نازل شده باشد، و حكمش بعد از مدتى كه از
نزول آيه گذشت واجب شده باشد وجوهى بدون
دليل هستند.
علاوه بر بى دليل بودن اين سخنان در آيه شريفه سخن از
قتال هم رفته ، مى فرمايد: (و اخرون يقاتلون فى
سبيل اللّه ) با اينكه مى دانيم در مكه در جو آنچنانى مصلحت نبوده كه در متن آيه سخن از
قتال به ميان آيد، و به هر حال ظاهر اين است كه آيه شريفه در مدينه
نازل شده باشد نه در مكه ، و بعضى از مفسرين هم به اين نظريه
متمايل شده اند.
ان ربك يعلم انك تقوم ادنى من ثلثى الليل و نصفه و ثلثه ...
خطاب در اين آيه به رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) است ، و تعبير به (ربك
) اشاره است به اينكه رحمت و عنايت الهى شامل آن جناب است ، و همچنين تعبير به (يعلم
انك تقوم ...) ،
بويى از شكر مى دهد، و از لحنش پيداست كه مى خواهد از آن جناب تشكر كند، آرى خودش
فرموده (و كان سعيكم مشكورا)