Қуръон ва итрат

1-Фазли Қурон

 1 - عَلِی، عَن أَبيهِ، عَن عَبدِاللهِ بنِ المُغيرَةِ، عَن سَماعَةَ بنِ مِهرانَ قالَ: قالَ أَبُوعَبدِاللهِ إِنَ العَزيزَ الجَبّارَ أَنزَلَ عَلَيکُم کِتابَهُ وَ هُوَ الصّادِق البارُّ، فيهِ خَبَرُکُم وَخَبَرُمَن قَبلَکُم وَ خَبَرُمَن بَعدَکُم وَخَبَرُالسَّماءِ وَالأَرضِ وَلَوأَتاکُم مَن يخبِرُکُم عَن ذلِکَ لَتَعَجبّتُم.

Имом Содиқ алайҳис - салом фармуданд : Ҳамоно Худои азиз ва ҷаббор китобашро бар шумо фуруд фиристод ва ўст ростгў ва некхоҳ дар о н китоб аст огоҳӣ аз шумо ва онон, ки пеш аз шумо буданд ва онон, ки пас аз шумоянд ва огоҳӣ аз осмон у замин ва агар касе назди шумо ояд ва аз онҳо хабар диҳад, ҳатман шумо тааҷ ҷуб хоҳед кард.

2 - مُحَمَّدبنُ يحيی، عَن أَحمَدَبنِ مُحَمَّدِ بن عيسی، عَن مُحَمَّدِ بنِ سِنان، عَن أَبِی الجارُودِقالَ قالَ: أَبوُجَعفَرٍ (عليه السلام): قال رَسُولُ اللهِ (صلی الله عليه و آله): أَناَا أَوَّلُ وافِدٍ عَلَی العَزيزِ الجَبّارِ يومَ القِيامَةِ وَکِتابُهُ وَأَهلُ بَيتی ثُمَّ اُمَّتی، ثُمَّ أَسأَلُهُم ما فَعَلتُم بِکِتابِ اللهِ وَبِأَهلِ بَيتی.

Имом Боқир алайҳис-салом фармуданд: Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам фармуданд: Ман нахустин касе ҳастам, ки рўзи қиёмат бар Худои азизу ҷ аббор бо ҳамроҳи китобаш ва Аҳли Байтам ворид мешавам , сипас умматам ворид мешаванд, пас аз онҳо мепурсам, ки бо китоби Худо ва Аҳли Байтам чӣ кардед.

3 - مُحَمَّدُ بنُ يحيی، عَن أَحمَدَبنِ مُحَمَّدٍ، عَن مُحَمَّدِ بنِ أَحمَدَبنِ يحيی، عَن طَلحَةَ بنِ زَيدٍ، عَن أَبی عَبدِاللهِ (عليه السلام) قالَ: إِنَّ هذَا القُرآنَ فيه مَنارُالهُدی وَمَصابيحُ الدُّجی فَليجلُ جالٍ بَصَرَهُ وَ يفتَحُ لِلضِّياءِ نَظَرَهُ فَاِنَّ التَّفَکّسرَ حَياةُ قَلبِ البَصيرِ، کَما يمشِی المُستَنيرُ في الظّلُماتِ بِالنُّورِ.

Имом Содиқ алайҳис-салом фармуданд: Ҳамоно ин Қуръон китобе аст, ки дар он ҷойгоҳи нури ҳидоят ва чароғҳои шаби торик вуҷуд дорад, пас шахси тезбин, бояд дар он диққат кунад ва барои гуноҳ ба равшаноӣ, чашмонашро бикушояд, чун фикру андеша кардан зиндагии дили бено аст, монанди касе, ки ҷуёӣ равшанӣ аст дар торикиҳо бо вуҷуди нур роҳро мепаймояд.

4 - عَلِی بنُ إِبراهيمَ، عَن مُحَمَّدِبنِ عيسی، عَن يونُسَ، عَن أَبی جَميلَةَ قالَ: قالَ أَبُوعَبدِاللهِ (عليه السلام): کانَ في وَصِيةِ أَميرِ المؤمنينَ (عليه السلام) أَصحابَهُ: اعلَمُوا أَنَّ القُرآنَ هُدَی النَّهارِ وَ نُورُ اللَّيلِ المُظِلمِ عَلی ما کانَ مِن جَهدِ وَفاقَةٍ.

Имом Содиқ алайҳис-салом фармуданд: Дар суфориши Амирал-мўъминин алайҳис-салом ба ёронаш буд, ки: Бидонед, ҳамоно Қуръон ҳидоятгари рўз ва нури дар шаб аст. Агар чӣ (касе дар садади роҳнамоӣ шудан ва касби нураш бошад) дар сахтиву нодорӣ бошад. (чун фақру еодорӣ ўро аз он боз надорад, балки рағбаташонро дар ин бора зиёд кунанд).

5 ـ عَلِی ، عَن أبيهِ عَنِ النّوفَلِی ، عَن السَّکُونِی ، عَن أبی عَبدِاللهِ ، عَن آبائِهِ (عليهم السلام) قالَ : شَکا رَجُلُ إِلَی النَّبِی (صلی الله عليه و اله و سلم) وَجَعاً في صَدرِهِ فَقالَ (صلی الله عليه و آله و سلم) : استَشفِ بِالقُرآنِ فَاِنَّ الله عَزَّوَجَلَّ يقُولُ : « وَشِفاءٌ لِما في الصُّدوُرِ » .

Имом Содиқ алайҳис-салом аз падаронаш ривоят мекунад, ки марде аз дарди сина ба Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам шикоят кард ҳазрат фармуданд: Ба василаи Қуръон шифо биҷу ед, чун Худои Аз з а ва Ҷ алла ме фармояд: “( В а ин Қуръон) ш и фо аст барои ончӣ дар синаҳо аст” (Сураи Юнус оёти-57).

أَبُوعَلِی الأًَشعَرِی ؛ عَن بَعضِ أَصحابِهِ ، عَن الخَشّابِ ، رَفَعَهُ قالَ : قالَ أَبُوعَبدِاللهِ (عليه السلام) : لاوَاللهِ لا يرجِعُ الأَمرُ وَالخِلافَةُ إِلی آلِ أَبی بَکرٍ وَعُمَرَ أَبَداً وَلا إِلی بَنی اُميةَ أَبَداً وَلا في وُلدِ طَلحَةَ وَالزُّبَيرِ أَبَداً وَ ذلِکَ أَنَّهُم نَبَذوُا القُرآنَ وَأَبطَلُوا السُّنَنَ وَعَطَّلُوا الأحکامَ ، وَقالَ رَسُولُ اللهِ (صلی الله عليه و آله و سلم) : القُرآنُ هُدی مِنَ الضَّلالَةِ وَتِبيانُ مِنَ العَمی وَاستقالَةٌ مِنَ العَثرَةِ وَنُورٌ مِنَ الظُّلمَةِ وَ ضِياءٌ مِنَ الأحداثِ وَ عِصمَةٌ مِنَ الهَلَکَةِ وَرُشدٌ مِنَ الغَوايةِ وَبَيانٌ مينَ الفِتَنِ وَبَلاغٌ مِنَ الدُّنيا إِلَی الآخِرَةِ وَفيهِ کَماُ دينِکُم وَ ما عَدَلَ أَحَدٌ عَن القُرآنِ إلّا إِلَی النّارِ.

Имом Содиқ алайҳис-салом фармуданд: На, ба Худо савганд ин амри хилофат ҳаргиз ба хонадони Абўбакр ва Умар барнагардад ва на ба Бани Умайя ва на ба фарзандони Талҳа ва Зубайр, чун онҳо Қуръонро канор гузоштанд ва суннатҳоро ботил карданд ва аҳкоми илоҳиро таътил намуданд.

Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам фармуданд: Қуръон ҳидоят аст аз гумроҳӣ ва баён аз ҳар гуна кўрӣ ва сабаби гузашт аз ҳар гуна лағзишҳост. Қуръон нурест аз зулмат ва равшаноист аз бидъатҳо, нигаҳбонест аз ҳалокат ва рушд аст аз ҳар гумроҳӣ ва баёнкунандаи ҳар фитна ва иштибоҳотест. Инсонро аз дунёи паст ба саодати охират мерасонад ва дар он аст камоли дини шумо ва ҳеҷ кас аз Қуръон рўй гардон нашавад магар ба сўи ҷаҳаннам.

حُمَيدُ بنُ زِيادٍ؛ عَن الحَسَنِ بنِ مُحَمَّد، عَن وُهَيبِ بنِ حَفصٍ، عَن أَبی بَصيرٍ قالَ: سَمِعتُ أَباعَبدِاللهِ (عليه السلام) يقُولُ: إِنَّ القُرآنَ زاجرٌ وَ آمِرٌ : يأمُرُ بِالجَنَّةِ وَيزجُرُ عَنِ النّارِ.

Абўбасир мегўяд: Шунидам, ки Имом Содиқ алайҳис-салом фармуданд: Ҳамоно Қуръон боздоранда ва фармондиҳанда аст. Ба биҳишт фармон диҳад ва аз ҷаҳаннам боз дорад.

عَلِی بنُ إِبراهيمَ، عَن صالِحِ بنِ السِندِی، عَن جَعفَرِبنِ بَشيرٍ، عَن سَعد الاِسکافِ قالَ: قالَ رسُولُ صلی الله عليه و آله: اُعطيتُ السُّوَرَ الطّوَلَ مَکانَ النَّوراةِ وَاُعطيتُ المِئينَ مَکانَ الانجيلِ وَاُعطيتُ المَثانِی مَکانَ الزّبُورِ وَفُضِّلتُ بِالمُفَصَّلِ ثَمانٌ وَسِتّوُنَ سِورَةً وَهُوَمُهَيمِنٌ عَلی سائِرِ الکتُتُبِ وَالتَّوراةُ لِموُسی وَالاِنجيلُ لِعيسی والزَّبوُرُ لِداوُدَ.

Саъди Аскоф аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ривоят мекунад, ки фармуданд: Ба ҷ ои Таврот бар ман сураҳои тўлон ӣ дода шуда аст ва ба ҷ ои Ин ҷ ил сураҳои сад ояти ба ман дода шуд. Ва ба ҷ ои Забур сураҳои Масон ӣ (тафсираш баъдан меояд) ба ман дода шуд. Ва изофа бар инҳо сураҳои Муфассал (яъне сураҳоие, ки оятҳояшон кўтоҳ аст) ро, ки 68 сура аст ба ман доданд ва ин Қуръон нигаҳбон ва гувоҳ аст ба китобҳои дигар ва Тавроту Ин ҷ илу Забур.

عَلِی بنُ إِبراهيمَ، عَن أَبيهِ؛ وَعَلِی بنِ مُحَمَّدريال القاسانِی ف جَميعاً، عَنِ القاسِمِ بنِ مُحَمَّدٍ؛ عَن سُلَيمانَ بنِ داوِدَ، عَن سُفيانَ بنِ عُيينَةَ، عَنِ الزُّهَرِی قالَ: قالَ عَلِی بنُ الحُسَينِ عَلَيهِمَاالسَّلامُ: لَوماتَ مَن بَينَ المَشرِقِ والمَغرِبِ لَمَا استَوحَشتُ بَعدَأَن يکُونَ القُرآنُ مَعِی. وَکانَ (عليه السلام) إذاقَرَأَ «مالِکِ يومِ الدّينِ» يکَرِّرها حَتّی کادَ أَن يموُتَ.

Зуҳр ӣ мегўяд: Имом Ал ӣ Ибни Ҳусайн алайҳис-салом фармуданд: Агар ҳамаи мардуме, ки байни машриқу мағриб ҳастанд бимиранд, ман аз танҳо ӣ натарсам, пас аз он ки Қуръон бо ман бошад. Ва он ҳазрат равишаш ин гуна буд, ки ҳар гоҳ “молики явмид-дин”-ро мехонд он қадар онро такрор мекард, ки наздик буд бимирад.

Ҳазрати Сулаймон алайҳис-салом

الصدوق قال: حدّثنا عبدالله بن محمّد بن عبدالوهاب القرشى قال: حدّثنا منصور بن عبدالله الإصفهانى الصوفى قال: حدّثنى علىّ بن مهرويه القزوينى قال: حدّثنا سليمان الغازى قال: سمعت علىّ بن موسي الرضا عليه السلام يقول عن أبيه موسي‏ عن أبيه جعفر بن محمّد فى قوله عزّوجلّ (فَتَبِسّمَ ضاحِكًا مِنْ قَوْلها) قال: لمّا قالت النملة: (يا أَيّهَا النّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ لايَحْطِمَنّكُمْ سُلَيْمانُ وُ جُنودُهُ) حملت الريح صوت النملة إلي سليمان‏ عليه السلام، و هو مارّ فى الهواء و الريح قدحملته فوقف و قال: علىّ بالنملة، فلمّا أتى بها قال سليمان: يا أيّتها النملة أما علمت أنّى نبىّ و أنّى لاأظلم أحداً؟! قالت النملة: بلي. قال سليمان ‏عليه السلام فلِمَ حذّرتهم ظلمى و قلت: (يا أيّها النمل ادخلوا مساكنكم) قالت : خشيت أن ينظروا إلي زينتك فيفتتنوا بها فيعبدون غير الله تعالي ذكره، ثمّ قالت النملة: أنت أكبر أم أبوك؟ قال سليمان: بل أبى داود، قالت النملة: فلم زيد فى حروف اسمك علي حروف اسم أبيك داود؟! قال سليمان: ما لى بهذا علم، قالت النملة: لأنّ أباك داود عليه السلام داوي جرحه بودّ فسمّى داود و أنت يا سليمان أرجو أن تلحق بأبيك، ثمّ قالت النملة: هل تدرى لم سخّرت لك الريح من بين سائر المملكة؟ قال سليمان: ما لى بهذا علم، قالت النملة: يعنى عزّوجلّ بذلك لوسخّرت لك جميع المملكة كما سخّرت لك هذه الريح لكان زوالها من يدك كزوال الريح، فحينئذ تبسّم ضاحكاً من قولها .

Шайх Садуқ мегўяд: Имом содиқ алайҳис-салом дар бораи ин оят «Аз сухани ў лабханде зад” пурсиданд фармуд: Вақте он мурча гуфт: “Эй мурчаҳо ба дохили хонаҳоятон биравед, ки Сулаймон ва сипоҳиёнаш ноогоҳона шуморо дар ҳам кўбиданд) Сураи Намл 18-19. Бод садои мурчаро ба Сулаймон, ки дар ҳаво ба бод савор буд расонд. Сулаймон истоду гуфт: Он мурчаро ба назди ман биоваред, вақте оварданд Сулаймон гуфт: Эй мурча оё намедон ӣ , ки ман паёмбари Худоям ва ба касе зулм намекунам? Мурча гуфт: Медонам. Сулаймон гуфт: Пас, чаро онҳоро аз ситами ман тарсонд ӣ ва гуфт ӣ : (Эй мурчаҳо ба хонаҳоятон дароед)? Мурча гуфт: тарсидам, ки зинати туро дида фиреб бихўранд ва ғайри Худо бипарастанд, сипас мурча гуфт: Ту бузургтар ӣ ё падарат Довуд? Сулаймон гуфт: Албатта падарам Довуд, мурча гуфт: Пас чаро ҳарфҳои номи ту аз ҳарфҳои еоми падарат бештар аст? Сулаймон гуфт: Намедонам, Мурча гуфт: Чун падарат Довуд худ захми баданашро даво кард ва ба ин хотир Довуд номида шуд дар ҳоле, ки ту Сулаймон ӣ (пур аз саломат ӣ ) ва умед дорам ба падарат мулҳақ шав ӣ . Мурча гуфт: Оё медон ӣ аз миёни ҳамаи қудратҳо бод мутеи ту қарор дода шуд? Сулаймон гуфт: Намедонам, мурча гуфт: Яъне он ки агар Худованд ҳамаи қудратҳоро дар ихтиёри ту қарор медод чунон, ки ин бодро фармонбардори ту қарор дод, нестиаш ба дасти ту монанди нестии бод буд, ки Сулаймон аз ин сухани ў лабханде зад. И лал-уш-шароеъ ”-и Шайх Садуқ ҷ .1.с.72.

    الصدوق قال: حدّثنا محمّد بن القاسم المفسّر المعروف بأبى الحسن الجرجانى رضى الله عنه قال: حدّثنا يوسف بن محمّد بن زياد و علىّ بن محمّد بن سيّار عن أبويهما عن الحسن بن علىّ، عن أبيه علىّ بن محمّد، عن أبيه محمّد بن علىّ، عن أبيه الرضا علىّ بن موسي بن جعفرعليه السلام، عن أبيه موسي بن جعفرعليه السلام عن أبيه الصادق جعفر بن محمّد عليه السلام فى قول الله عزّوجلّ (وَ اتّبعُوا ما تَتْلُوا الشّياطِينُ علي مُلْكِ سُلَيْمانَ وَ ما كَفَرَ سُلَيْمانُ) قال: اتبعوا ما تتلوا كفرة الشياطين من السحر و النيرنجات علي ملك سليمان الّذين يزعمون أنّ سليمان به ملك و نحن أيضاً به نظهر العجائب حتّي ينقاد لنا الناس و قالوا: كان سليمان كافراً، ساحراً، ماهراً بسحره ملك ما ملك و قدر ما قدر، فردّ الله عزّوجلّ عليهم فقال (و ما كفر سليمان) و لااستعمل السحر كما قال هؤلاء الكافرون (و لكن الشياطين كفروا يعلّمون الناس السحر) الّذى نسبوه إلي سليمان و إلي (ما اُنزل علي الملكين ببابل هارون و ماروت) و كان بعد نوح ‏عليه السلام قدكثر السحرة و المموّهون، فبعث الله عزّوجلّ ملكين إلي نبىّ ذلك الزمان بذكر ما تسحر به السحرة و ذكر ما يبطل به سحرهم و يردّ به كيدهم فتلقّاه النبىّ عن الملكين و أداه إلي عباد الله بأمر الله عزّوجلّ فأمرهم أن يقفوا به علي السحر و أن يبطلوه و نهاهم أن يسحروا به الناس و هذا كما يدلّ علي السمّ ما هو و علي ما يدفع به غائلة السمّ، ثمّ قال عزّوجلّ (و ما يعلمان من أحد حتّي يقولا إنّما نحن فتنة فلاتكفر) يعنى أنّ ذلك النبىّ أمر الملكين أن يظهرا للناس بصورة بشرين و يعلّماهم ما علّمهما الله ذلك فقال الله عزّوجلّ (و ما يعلّمان من أحد) ذلك السحر و إبطاله (حتّي يقولا) للمتعلّم ( إنّما نحن فتنة) و امتحان للعباد ليطيعوا الله عزّوجلّ فيما يتعلمون من هذا و يبطلوا به كيد السحرة و لايسحروهم (فلاتكفر) باستعمال هذا السحر و طلب الإضرار به و دعاء الناس إلي أن يعتقدوا أنّك به تحيى و تميت و تفعل ما لايقدر عليه إلّا الله عزّوجلّ فإنّ ذلك كفر. قال الله عزّوجلّ (فيتعلّمون) يعنى طالبى السحر (منهما) يعنى مما كتبت الشياطين علي ملك سليمان من النيرنجات و ممّا (أنزل علي الملكين ببابل هاروت و ماروت) يتعلّمون من هذين الصنفين (ما يفرّقون به بين المرء و زوجه) هذا ما يتعلّم للإضرار بالناس يتعلّمون التضريب بضروب الحيل و النمائم و الايهام و أنّه قددفن فى موضع كذا و عمل كذا ليحبّب المرأة إلي الرجل و الرجل إلي المرأة و يؤدّى إلي الفراق بينهما، فقال عزّوجلّ (و ما هم بضارّين به من أحد إلّا بإذن الله) أى ما المتعلمون بذلك بضارّين به من أحد إلّا بإذن الله يعنى بتخلية الله و علمه فإنّه لوشاء لمنعهم بالجبر و القهر. ثمّ قال (و يتعلّمون ما يضرّهم و لاينفعهم لأنّهم إذا تعلّموا ذلك السحر ليسحروا به و يضرّوا فقدتعلّموا مايضرهم فى دينهم و لاينفعهم فيه، بل ينسلخون عن دين الله بذلك (وَ لَقَدْعَلِمُوا) هؤلاء المتعلّمون (لَمَنِ اشْتَراهُ) بدينه الّذى ينسلخ عنه بتعلّمه (ما له فى الآخرة من خلاق) أى من نصيب فى ثواب الجنّة، ثمّ قال عزّوجلّ (و لبئس ما شروا به أنفسهم) و رهنوها بالعذاب ( لوكانوا يعلمون) أنّهم قدباعوا الآخرة و تركوا نصيبهم من الجنّة، لأنّ المتعلّمين لهذا السحر الّذين يعتقدون أن لارسول و لاإله و لابعث و لانشور. فقال (وَ لَقَدْعَلِمُوا لَمَن اشْتَراهُ ما لَهُ فِى الآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ) لأنّهم يعتقدون أن لاآخرة فهم يعتقدون أنّها إذا لم تكن آخرة فلاخلاق لهم فى دار بعد الدنيا و إن كانت بعد الدنيا آخرة فهم مع كفرهم بها لاخلاق لهم فيها. ثمّ قال (و لبئس ماشروا به أنفسهم) بالعذاب إذ باعوا الآخرة بالدنيا و رهنوا بالعذاب الدائم أنفسهم (لوكانوا يعلمون) أنّهم قدباعوا أنفسهم بالعذاب و لكن لايعلمون ذلك لكفرهم به، فلمّا تركوا النظر فى حجج الله حتّي يعلموا عذّبهم علي اعتقادهم الباطل و جحدهم الحقّ .

بقره /102. عيون أخبار الرضا 1 / 266 .

Шайх Садуқ мегўяд: Имом Содиқ алайҳис-салом дар бораи ин ояти карима « Ў он чиро шайтонҳо дар салтанати Сулаймон хонда буданд пайравӣ карданд ва Сулаймон куфр варзид” чунин фармуданд: Он чӣ шайтонҳои кофир аў сеҳру найранг дар салтанати Сулаймон мехонданд, пайравӣ карданд касоне, ки мепиндоштанд Сулаймон бо он салтанат ёфта ва мо низ аҷоибе ба вуҷуд меоварем, то мардум аз мо итоат кунанд ва гуфтанд: Сулаймон, кофир ва ҷодугари забардаст аст, ки ба ҷоду он чиро бар он ҳукм мерасонд, молик шуда ва бар он қудрат ё фта аст, пас Худованд посухашон дод ва фармуд (Сулаймон кофир нашуд) ва ҷ одуе ба кор набаст он гуна, ки ин кофирон гуфтанд, балки шайтонҳо бо омўхтани ҷоду ба мардум, кофир шуданд ҷодуе, ки онро ба Сулаймон ва мо нисбат доданд. “Он чӣ бар он ду фаришта Ҳорут ва Морут дар Бобул фурў фиристода шуда буд (пайравӣ карданд)”, ки пас аз нўҳ алайҳис-салом соҳирон зиёд шуданд ва Худованд ду фариштаро ба сўи паёмбари он замон фиристод, бо ҳамон вирде, ки ҷодугарон бо он ҷоду мекарданд ва зикре, ки бо он ҷодуи онҳоро ботил карда ва кайдашонро ба худашон баргардонанд. Ва он паёмбар аз он ду фаришта он чиро, ки бояд фаро гирифт ва бо амри Худо ба бандагон расонд ва фармонашон дод, то дар баробари сеҳр истода в онро ботил кунанд. Аммо онҳоро аз ин ки худ мардумро сеҳр кунанд манъ кард. Чунон, ки таълим медиҳад, ки заҳр чист ва чӣ гуна асари бади он дур мешавад. Сипас Худованд фармуд: “Он ду фаришта ба ҳеҷ кас таълими сеҳр намедоданд, магар ин ки мегуфтанд: Мо мавриди имтиҳони шумоем, пас мабодо, ки кофир шавӣ”. Яъне он ки он паёмбар ин ду фариштаро дастур дод, то ба сурати ду инсон ба мардум зоҳир шуда сеҳрро ҳамон гуна, ки Худованд ба он ду ёд дода, ки Худованд фармуд: “Аз касе ёд нагирифтанд” ин сеҳр ва чӣ гунагии ботил кардани онро ба онҳо таълим диҳад “то он ки бигўянд” ба ҳар таълим гирандае “мо танҳо василае барои имтиҳон ҳастем” ва измоише барои ҳамаи бандагон, то Худовандро дар он чӣ аз ин сеҳр меомўзанд, итоат кунанд ва бо он найранги соҳиронро ботил созанд ва мардумро сеҳр накунанд. “Пас кофир нашав» бо ба коргири ин сеҳр ва қасди озору зиён расондан бо он ва бо даъвати мардум ба ин ки мўътақид шаванд ту зинда намуда ва мемиронӣ ва он чӣ ғайр аз Худо қудрати анҷоми онро надорадро анҷом медиҳӣ, ки ин куфр аст. Худованд фармуд: «Пас фаро мегиранд” яъне алоқамандон ба ҷоду “аз он ду” аз он чӣ шайтонҳо аз найрангҳои гуногун навиштанд ва аз он чӣ “он чӣ бар он ду фаришта Ҳоруту Морут дар Бобул нозил шуд” аз ин ду гурўҳ “он чӣ бо он миёни зану шавҳар ҷудоӣ меандохтанд” ин чизе аст, ки барои зиён расондан ба мардум фаро гирифта мешавад, суханчинӣ ва ҳилаҳои гуногун ва дар парда сухан гуфтанҳоро фаро мегиранд. Ва ин ки дар фалон ҷо зери хок шавад, то зани назди шавҳараш ва марди назди ҳамсарашро маҳбуб кунанд, то он ҷо ки миёнашон ҷудоӣ афкананд, пас Худованд фармуд: “Онҳо наметавонанд ба ҳеҷ касе зиёне расонанд магар ба изни Худованд” яъне фарогирандагон он наметавонанд ба василаи он ба касе зиён расонанд, магар ба изни Худо, яъне пинҳон аз Худо ва қудрати ў ки агар ў бихоҳад онҳоро бо ҷабр қаҳр бозашон дорад. Онгоҳ фармуд: “Таълим мегиранд чизеро, ки зиёнашон мерасонад ва фоидае барояшон надорад” Чун он ҷодуро ёд гирифтанд, то бо ан ба дигарон зиён расонанд. Чизеро ёд гирифтанд, ки дар динашон ба онҳо зиён расонад ва фоидае барои динашон надошт, балки бо ин кор аз дини Худо ҷудо мешаванд “Ва ба яқин донистанд” ин таълимгирандагон “Он чӣ бо дини худ хариданд” ба ин шакл, ки аз дини худ ҷудо шуданд, “Дар охират баҳрае надоранд” яъне насибе аз савоби биҳишт набаранд. Сипас Худованд фармуд: “Худро ба бадтарин чизе, ки мумкин буд, фурўхтанд” ва гирифтори азоб шуданд “Эй кош мефаҳмиданд”, ки охиратро фурўхта ва баҳраи худ аз биҳишт раҳо кардаанд, ки таълимгирандагони ин ҷоду мўътақиданд на паёмбаре вуҷуд дорад ва на Худо ва на зинда шудану барангехта шудане. Онгоҳ фармуд: “Он чӣ харидаанд дар охират ҳеҷ баҳрае надоранд” чун мўътақиданд охирате вуҷуд надорад дар ҳоле, ки пас аз дунё охирате вуҷуд дорад ва онҳо бо куфри худ ба он баҳраи худ дар он ҷоро аз даст доданд, сипас фармуд: “ Чӣ бад чизе аст он чӣ худро ба он фурўхтанд”, ки дар баробари дунё охиратро фурўхтанд ва худро гирифтори азоби доим намуданд. Худованд ба хотири ин ки ҳақро инкор карданд ва эътиқоди ботилашон онҳоро азоб хоҳад намуд.