آيهِ ولايت: سندي ديگر بر امامت
مائده: 55
جز اين نيست كه سرپرست و ولي امر شما خدا و فرستادهِ اوست و
مؤ‌مناني كه نماز را برپا مي‌دارند و در حالي كه در ركوع‌اند زكات
مي‌دهند
آنچه از آيات قرآن دربارهِ امامت است به دو دسته تقسيم مي‌شود:
دستهِ اول، آياتي كه صراحتاً و مستقيماً بر مسئلهِ امامت و رهبري
دلالت دارند، مانند آيهِ ولايت و آيهِ تبليغ و آيهِ اولي‌الامر و
آيهِ صادقين و آيهِ قُربي؛ دستهِ دوم، آياتي كه بر فضيلت و برتري
اهل بيت پيامبر خصوصاً علي دلالت دارند. اين دسته آيات بسيارند.
مشهورترين آن‌ها عبارت است از: آيهِ مُباهَله؛ آيهِ لَيلَه`ُ المَبيت؛
سورهِ هَل اَتي، آيهِ نور؛ آيهِ نَجوي؛ آيهِ خَيرُالبَريّه`؛ آيهِ
حِكمت؛ آيهِ سِقايَه`َالحاجّ؛ داستان ابلاغ آيات آغازين سورهِ توبه؛
آيهِ وَصالِحُ المُؤ‌مِنين؛ آيهِ انفاق؛ آيهِ رِجالٌ صَدَقُوا؛ آيهِ
صديقون. اين آيات فقط فضيلت و برتري امير مؤ‌منان را، بعد از پيامبر
بر همهِ مسلمانان ثابت مي‌كند و مستقيماً بر ولايت و امامت آن حضرت
دلالت ندارد؛ اما با پذيرفتن اين اصل عقلي و مقبول كه ترجيح مرجوح
بر راجح قبيح است (يعني اگر شخص برتر و بهتر باشد و ما به كم‌تر از
او قناعت كنيم در نزد عقلا قبيح و ناپسند است)، مي‌توان نتيجه گرفت
كه فقط علي بعد از پيامبر شايستهِ رهبري امت است.