پديده‌هاى آفرينش زمانى معين دارند
احقاف: 3
ما آسمان‌ها و زمين و آنچه را در ميان آن دو هست جز به حق و تا مدتى معين نيافريديم
در بسيارى از آيات بيان شده است كه هر چه در اين جهان هست اجلى دارد
اجل يعنى مدت معين؛ و دربارهِ انسان، يعنى مدت مقرر شده براى زندگى او. از اين رو به مرگ اجل مى‌گويند كه بر دو قسم است: اجل معلق و مبهم؛ اجل مسمّى و حتمي، كه در نزد خدا معين است و عبارت است از پايان استعداد جسم براى بقا؛ اما اجل معلق مشروط به چيزى است كه اگر آن چيز تحقق يابد، اجل در آن زمان فرا مى‌رسد. قرآن در اين باره مى‌فرمايد: ايمان به دعوت انبيا و عمل به برنامه‌هاى آن‌ها جلوى اجل معلق را مى‌گيرد و سبب ادامه يافتن زندگى انسان تا اجل مسمّى مى‌شود
امام صادق فرمودند: گاهى انسان گناه مى‌كند و از اعمال نيكى همچون نماز شب بازمى‌ماند آن گاه گفتند: بدانيد كه كار بد در فناى انسان از كارد در گوشت سريع‌تر اثر مى‌كند
در روايت ديگرى از امام باقر آمده است: <نيكوكارى و انفاق پنهانى فقر را برطرف و عمر را افزون مى‌كند و مانع هفتاد گونه مرگ و مير بد مى‌شود.> پس اين كه در روايات فراوانى آمده است كه انفاق يا صلهِ رحم عمر را طولانى و بلاها را برطرف مى‌كند بدين معناست كه اجل معلق را مانع مى‌شود