پاسخ:
قرآن كريم در آياتي چون 47 نساء، 65 بقره و 165 163 اعراف به اصحاب سبت اشاره ميكند: »سبت« يعني »شنبه« و اصحاب سبت گروهي از بني اسرائيل بودند كه فرمان خداوند درباره ممنوعيت صيد ماهي در روز شنبه را زير پا نهادند و با خشم و عذاب الاهي روبرو شدند. بر اساس روايات، اين گروه در شهر ايله يا ايلات )بندري كوچك در شمال بندر عقبه اردن( در كنار باريكهاي از درياي سرخ زندگي ميكردند.
خداوند، به منظور آزمايش، به آنها فرمان داد از صيد ماهي در روز شنبه خودداري كنند. از سوي ديگر، به جهت شديدتر شدن آزمون الاهي، ماهيها در شنبه جلوه گري خاص داشتند و بسياري از آنها تا كنار نهرها و بركهها پيش ميآمدند.
برخي از ساكنان شهر راه نيرنگ پيش گرفتند. آنها كانالهايي احداث كردند، در روز شنبه، ماهيها را به آن جا سوق ميدادند و يكشنبه به صيد ميپرداختند. يا تورهاي صيادي را شنبه ميگستردند و يكشنبه جمع ميكردند. خداوند آنها را از اين عمل بازداشت. آنها سه گروه شدند: سركشان و گناهكاران، فرمانبران خاموش كه راه اطاعت حق ميپيمودند؛ ولي در برابر گناهكاران ساكت بودند و جمعي كه به نهي از منكر و اندرز مردم ميپرداختند. سرانجام عذاب الاهي بر آنان فرود آمد و به مجازاتي دردناك به نام مسخ دچار شدند؛ شكلهايي چون ميمون و خوك يافتند و پس از سه روز درگذشتند.
در اين رويداد، تنها اندرزدهندگان و نهي كنندگان از منكر نجات يافتند و فرمانبران خاموش نيز به كيفر گناهكاران و سركشان گرفتار شدند.
طبق نظر علامه طباطبايي، از اين آيات يك سنت عمومي الاهي نيز قابل استفاده است. بر اساس اين سنت، سكوت در برابر ستم و گناه، شركت در گناه شمرده ميشود و خاموشان فرمانبردار نيز چون گناهكاران كيفر پروردگار را تجربه خواهند كرد.