پاسخ:
احترام به قرآن، به دو صورت قابل تصور است:
1. احترام ظاهري و صوري؛ به اين معنا كه وقتي در مقابل قرآن قرار مي‌گيريم، آداب تلاوت آن را مراعات نموده و وقتي قرآن تلاوت مي‌شود، سكوت نموده و به آيات آن توجه كنيم و از جهت ظاهر، طهارت و وضو داشته باشيم.
2. قرآن مجيد، برترين و آخرين پيام خداوند، و بزرگ‌ترين گوهر گران‌بهاي به جاي مانده از پيامبر گرامي اسلام، و سرچشمة جوشان معارف اسلامي و احكام الهي است؛ از اين رو، نخستين گام (بعد از مراعات آداب ظاهري آن)، براي ورود به درياي بي‌كران قرآن، نوشيدن معارف حيات‌بخش آن، درك و شناخت دقيق و اهميت فوق‌العاده به اين نسخه شفابخش و عمل به آيات و دستورات آن است؛ به بيان ديگر، ما وقتي قرآن را محترم شمرده‌ايم، كه با درك مفاهيم اين كتاب بزرگ، مقدمه را براي عمل به دستورات نوراني آن فراهم نماييم. در حديثي از امام صادق‌در تفسير آية 121 سورة بقره "الَّذِين‌َ ءَاتَيْنَـَهُم‌ُ الْكِتَـَب‌َ يَتْلُونَه‌ُو حَق‌َّ تِلاَوَتِهَِّ أُوْلئ‌كَ يُؤْمِنُون‌َ بِه...؛ كساني كه كتاب آسماني به آن‌ها داده‌ايم، و آن را از روي دقت مي‌خوانند، به پيامبر اسلام ايمان مي‌آورند..."، چنين مي‌خوانيم: "منظور اين است كه آيات آن را با دقت بخوانند و حقايق آن را درك كنند و به احكام آن عمل بنمايند، به وعده‌هاي آن اميدوار، و از وعيدهاي آن ترسان باشند؛ از داستانهاي آن، عبرت گيرند؛ به اوامرش گردن نهند، و نواهي آن را بپذيرند. به خدا سوگند، منظور حفظ كردن آيات و خواندن حروف و تلاوت سوره‌ها و ياد گرفتن اعشار و اخماس آن نيست؛ آن‌ها حروف قرآن را حفظ كردند، امّا حدود آن را ضايع ساختند، منظور تنها اين است كه در آيات قرآن بينديشند و به احكامش عمل كنند؛ چنان كه خداوند مي‌فرمايد:
(كِتَـَب‌ٌ أَنزَلْنَـَه‌ُ إِلَيْكَ مُبَـاَرَكٌ لِّيَدَّبَّرُوَّاْ ءَايَـَتِه؛ اين كتابي است پربركت كه ما بر تو نازل كرديم، تا در آياتش تدبّر كنند.")
(ارشاد ديلمي، طبق نقل تفسير الميزان، ذيل آية مورد بحث.)