پاسخ:
تلاوت قرآن، آداب خاص خود را دارد كه رعايت نكردن اين آداب از ارزش تلاوت كم مي‌كند. برخي از اين آداب عبارتند از:
الف) مسواك زدن كه پيامبر(ص) بر آن دستور داده است؛(بحارالأنوار، ج 89، ص 213.)
ب) وضو و طهارت داشتن هنگام تلاوت قرآن؛(ر.ك: بحارالأنوار، ج 89، ص 210، حديث 2.)
ج) پناه بردن به خداوند پيش از قرائت قرآن: قرآن كريم مي‌فرمايد: "وقتي قرآن مي‌خواني، از (شرّ) شيطان رانده شده به خداوند پناه ببر".(نحل، 98)
د) قرائت از روي قرآن كه پيامبر(ص)فرمود: "قرائت قرآن از روي مصحف بهترين اعمال امّت من است".(بحارالأنوار، ج 89، ص 202.)
'û) قرائت قرآن با صداي خوش كه خاتم پيامبران‌فرمود: "هر چيزي زيوري دارد و زيور قرآن، صوت نيكو است."(كافي، ج 2، ص 615.)
و) قرائت قرآن همراه با خشوع: قرآن مي‌فرمايد: "آيا وقت آن نرسيده است كه دلهاي مؤمنان در برابر ذكر خدا و آنچه از حق نازل شده، خاشع گردد؟"(حديد، 16)
ز) قرائت همراه با حزن و با حالت اندوه: پيامبر خدا(ص) فرمود: "براستي قرآن همراه با حزن نازل شده است؛ بنابراين، هنگامي كه قرآن مي‌خوانيد گريه كنيد و اگر گريه نكرديد، حالت گريه به خود بگيريد".(جامع‌الأخبار، ص 57 ، بحارالأنوار، ج 92، ص 210 و 216.)
ح) تلاوت قرآن همراه با ترتيل: قرآن مي‌فرمايد: "و رتّل القرءان ترتيلاً؛(مزمل، 4) قرآن را با دقّت و تأنّي بخوان."
يعني قاري قرآن تنها به خواندن الفاظ، بدون توجه به معاني آن، اكتفا نكند؛ بلكه همراه با قرائت آن در معاني قرآن انديشه كند. از آياتش پند گيرد؛ چنان‌كه اميرمؤمنان علي‌در وصف پرهيزكاران مي‌فرمايد: آنان در شب به پا خاسته و قرآن را شمرده و با تدبّر تلاوت مي‌كنند. جان خويش را با آن محزون مي‌سازند و دواي درد خود را از آن مي‌گيرند. هرگاه به آيه‌اي برسند كه در آن تشويق باشد، با علاقه و اميد به آن روي مي‌آورند و روح و جانشان با شوق بسيار در آن خيره مي‌شود و آن را همواره "نصب‌العين" خود مي‌سازند، و هرگاه به آيه‌اي برخورد كنند كه در آن بيم باشد، گوش‌هاي دل خود را براي شنيدن آن باز مي‌كنند و صداهاي ناله و برخورد زبانيه هاي آتش در گوششان طنين‌انداز است.(نهج‌البلاغه، خطبه 193 ، معجم‌المفهرس، ص 12، نشر مؤسسه اميرالمؤمنين.)