پاسخ:
برخي از پيشگويي‌هاي قرآن كريم تا به حال به وقوع پيوسته است؛ مثل آيه‌هاي 1 تا 6 سوره روم، 27 سوره فتح، 44 و 45 سورة قمر، 7 و 8 سوره أنفال و... همگي خبر از غيب داده‌اند؛ به عنوان نمونه آيات اولية سورة روم خبر از شكست روميان مي‌دهد، (غلبت الروم) بعد، از محل اين حادثه سخن به ميان مي‌آورد. (أَدْنَي الاْرْض) اين شكست، در سرزمين نزديك واقع است؛ منظور از آن، همان اراضي شام است كه در قلمرو روم شرقي بود. اين جنگ در دوران خسرو پرويز واقع شد كه ايرانيان آنان را شكست سخت دادند و منطقه شامات، مصر و آسياي صغير را مورد تاخت و تاز قرار دادند و امپراطوري روم شرقي را تا آستانه انقراض پيش بردند؛ اين واقعه در سال هفتم بعثت، در حاليكه پيامبر(ص) در مكه بود، اتفاق افتاد. مشركان مكه و دشمنان اسلام از اين ماجرا خوشحال شده و آنرا به فال نيك و دليل بر حقانيت آيين شرك گرفتند؛ قرآن در تعقيب آيه فوق مي‌افزايد: ولي بدانيد اين غلبه زمان زيادي به طول نمي‌انجامد. "وَ هُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِم‌ْ سَيَغْلِبُون"، آنها بعد از مغلوب شدن، به زودي غلبه مي‌يابند؛ سپس انگشت روي جزئيات مسأله مي‌گذارد. (فِي بِضْع‌ِ سِنِين‌َ لِلَّه‌ِ الاْ َمْرُ مِن قَبْل‌ُ وَ مِن بَعْدُ وَ يَوْمَئذٍ يَفْرَح‌ُ الْمُؤْمِنُون) و پيروزي روميان در اندك زماني اتفاق مي‌افتد و مؤمنين شادمان خواهند شد. سپس براي تأكيد بيشتر و بر طرف ساختن هرگونه شك و ترديد مي‌فرمايد: "وَعْدَ اللَّه‌ِ لاَ يُخْلِف‌ُ اللَّه‌ُ وَعْدَه..." اين وعده الهي است و خداوند هرگز از وعده‌اش تخلف نمي‌كند. اين وعده همان گونه به وقوع پيوست و پادشاه روم، هرقل ـ از سال 626 ميلادي ـ حدود 9 سال بعد، شكست‌هاي پي در پي به سپاه خسرو پرويز وارد ساخت، در سال 627 ميلادي اين جنگها به نفع روميان تمام و پيروزي آنان كامل شد. قابل توجه اين كه قرآن با بكار بردن واژه بضع، مدت تقريبي آن پيروزي را بيان كرد؛ زيرا اين واژه، به عدد ميان سه تا ده و به گفتة برخي: پنج تا ده اطلاق مي‌شود.(پيام قرآن، همان، ج 8، ص 279، انتشارات نسل جوان.)
اما برخي از پيشگويي‌هايي قرآن كريم كه در حال حاضر تحقق پيدا نكرده؛ ولي وعدة تحقق آن طبق تفسير مفسران و روايات معصومين: با ظهور حضرت مهدي‌غ محقق خواهد شد؛ بعضي از اين آيات و پيشگويي‌هايي كه تا حال صورت نگرفته، عبارتند از:
1. "هُوَ الَّذِي‌َّ أَرْسَل‌َ رَسُولَه‌ُ بِالْهُدَي‌َ وَدِين‌ِ الْحَق‌ِّ لِيُظْهِرَه‌ُ عَلَي الدِّين‌ِ كُلِّه‌ِ؛ (توبه، 33؛ فتح، 28) اوست خدايي كه رسول خود را با دين حق به هدايت خلق فرستاد تا او را بر همة اديان عالم تسلط و برتري دهد".
2. "يُرِيدُون‌َ لِيُطْفِئواْ نُورَ اللَّه‌ِ بِأَفْوَ َهِهِم‌ْ وَ اللَّه‌ُ مُتِم‌ُّ نُورِه‌ِ؛ (صف، 8) كافران مي‌خواهند تا نور خدا را با گفتار باطل و طعن مسخره، خاموش كنند؛ البته خدا نور خود را تمام و كامل مي‌كند".
همچنين سوره‌ها و آيات شريفة "انفال، 39 ، توبه، 32 ، انبيأ، 105 ، قصص، 5 ، نور، 55 ، انفال، 7 و..." كه همگي بر غلبة اسلام بر ساير اديان دلالت دارند و غلبة اهل حق بر اهل باطل و حتمي بودن غلبه انبيا: و اتمام نور خدا كه اين معاني به طور مطلق تا حال ظاهر نشده است؛ ولي اين آيات، تحقق آن را در آخر الزمان بشارت مي‌دهد، البته اين پيشگويي‌ها فقط مواردي است كه ما در يك بررسي اجمالي به آن دست يافتيم، ممكن است با بررسي تفصيلي به موارد ديگري نيز دست يافت. لازم به ذكر است كه تا حوادثي كه قرآن، احياناً خبر داده است واقع نشود، تشخيص آن از سوي غير امام معصوم مشكل است.(امامت و مهدويت، آية الله حاج شيخ لطف الله صافي گلپايگاني، ص 18ـ42، انتشارات حضرت معصومه.)
3. عقب گرد و انحطاط مسلمانان و مخالفت عملي آنان با خواسته‌ها و دستورهاي اسلام كه از جملة علايم آن: ذليل نزد دشمنان، سركوبگر مؤمنان، فراري از جهاد و ترسو و محافظ كار شدن آنهاست.(مائده، 54)(اقتباس از تفسير الميزان، ج، ص‌ـ444.)
4. پيوستن آگاهانه و درست ايرانيان به جامعه اسلامي و كمك مهم آنان به اسلام (مائده،54)؛ (نسأ،133)؛ (انعام،89).
5. پيروزي امام زمان‌و ياران آن حضرت بر همة سرزمين‌ها (نور،55)؛(قصص،5)؛(انبيا،105).
6. حوادث سهمگين و پيش درآمد قيامت كبرا كه از آن به "اشراط الساعه" تعبير مي‌شود؛ همچون زلزلة سهمگين، تاريك شدن آسمان، خاموش شدن ستارگان، خاموش شدن خورشيد، نابودي كامل كوه‌ها و... كه براي اطلاع از آن اوضاع و احوال، به ترجمة سوره‌هاي جزء سي‌ام قرآن همچون: نازعات، زلزال، تكوير، انشقاق، قارعه، نبأ و سوره‌هاي ديگر قرآن همچون: حج، مرسلات، دخان، طه، واقعه، الرحمن و... ـ كه نتيجة آن وقايع، تغيير نظام موجود طبيعت و پديد آمدن نظام جهاني ديگر متناسب با آخرت است‌ـ مراجعه كنيد.
7. پيشگويي دربارة سرنوشت قرآن، از هنگام نزول تا قيامت: 1.محفوظ ماندن قرآن از گزند آسيب و تحريف.(حجر،9)؛ (فصلت،42) 2.ناتواني جن و انس از آوردن كتابي مانند قرآن. (اسرأ،88)؛ (بقره،23)؛ (يونس،38)؛ (هود، 13).