پاسخ:
سوره‌هاي قرآن در زمان رسول خدا(ص) داراي نامهايي بود كه از طريق وحي مشخص شده بودند.(پژوهشي در تاريخ قرآن كريم، سيدمحمدباقر حجتي، دفتر نشر فرهنگ اسلامي، ص 98.) چنان كه در روايت‌هايي كه درباره فضايل قرائت سوره‌ها وارد شده، مشهود است. گاهي نيز مردم و علما به مناسبت‌هايي كه در سوره وجود داشت، نامهاي ديگري به آن سوره مي‌دادند. در نام‌گذاري سوره‌هاي قرآن اعتبارات گوناگوني لحاظ مي‌شد كه برخي از آنها عبارتند از:
الف: نام‌گذاري به اعتبار كلمه يا كلمات اول سوره و معاني آنها، مثل سوره برائت (توبه) و يا سوره قل هو الله (توحيد).
ب: نام‌گذاري به اعتبار اسمي كه در آن سوره آمده است.
ج: نام‌گذاري به اعتبار موضوع خاصي كه در آن سوره آمده و در بقيه سوره‌ها نيامده، يا در آن سوره به شكل گسترده و كامل‌تري مطرح شده است.(الاتقان، جلال‌الدين سيوطي، ج 1، ص 118 به بعد، نشر دارالكتب العلميه.)
نام گذاري سوره "شمس" نيز، به علت يكي از احتمال‌هاي فوق مي‌باشد؛ به خصوص آن كه اين سوره، با قسم به شمس آغاز شده است.