پاسخ:
در اين سؤال از دو جهت گفتمان قرآن مردانه تلقي شده است؛ ليكن از جهت فراواني ضماير مذكر در قرآن و ديگري از جهت توصيف نعمت هاي بهشت متناسب با خواسته مردان.
جهت اوّل : اين كه اكثر ضماير قرآن مذكر است، طبق قواعد زبان عربي است. مواردي كه ضماير به كار مي رود، چهار حالت دارد:
1- همه مذكر باشند.
2- همه مؤنث باشند.
3- هم مذكر و هم مؤنث باشند.
4- نه مذكر و نه مؤنث باشند مانند خدا و فرشتگان.
طبق قواعد ادبيات عرب، تنها در موردي كه همه زن باشند ضمير مؤنث آورده مي شود و در سه مورد ديگر ضمير مذكر به كار مي رود. بنابراين علت اين كه ضماير مذكر در قرآن بسيار است، همين قاعده ادبي است.
از جهت توصيف نعمت هاي بهشتي متناسب با اشتهاي مردانه: در قرآن توصيفات بهشتي متناسب با خواسته هاي نوع بشر است (اعم از زن و مرد) همانند "جنات تجري من تحتها الانهار" و يا متناسب با خواسته هاي مردان همانند "فجعلنا هنّ أبكارا"[1] امّا متناسب با اشتهاي زنانهب يان نشده است. علت اين امر شايد اين باشد كه خداوند حكيم امور جنسي مربوط به زنان را در پرده عفاف و ادب زائد الوصفي قرار داده است. علاوه بر قرآن، در روايات پيامبر و امامان نيز در اين باره توصيفي نرسيده است. علت رعايت عفت و حيا براي زنان است.[2]