پاسخ:
خداوند براي بيان مسأله اختيار و آزادي انسان كه لازمه تكليف و هدايت آدمي است، مي‌فرمايد: "إِنَّا هَدَيْنَـَه‌ُ السَّبِيل‌َ إِمَّا شَاكِرًا وَ إِمَّا كَفُورًا؛(انسان،3) ما راه را به او نشان داديم، خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا كفران كند."
"شاكر" اسم فاعل است و "كفور" صيغه مبالغه است. استفاده از اين دو كلمه به همين صورت چند علت مي‌تواند داشته باشد:
1. چون انسان‌ها شكرگزار، كم هستند، از صيغه اسم فاعل (شاكر) كه دلالت بر قلّت مي‌كند، استفاده شده است و به علت فراوان بودن كفران، از صيغه مبالغه (كفور) كه دلالت بر كثرت مي‌كند، استفاده شده است.
2. از آن جا كه از دست و زبان كسي شكر نعمت هدايت الهي بر نمي‌آيد، در مورد "شكر" به اسم فاعل تعبير كرده، در حالي كه در مورد "كفران" به صيغه مبالغه تعبير نموده است؛ زيرا كساني كه نعمت بزرگ هدايت الهي را ناديده بگيرند بالاترين كفران را كرده‌اند. چرا كه خداوند انواع وسايل هدايت را در اختيار آدمي گذارده است.
اين دو وجه به يكديگر نزديك است.(ر.ك: اعراب القرآن، محيي الدين الدرويش، ج 8، ص 165 / تفسير نمونه آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 25، ص 337، دارالكتب الاسلاميه.)