پاسخ:
نخست بايد دانست كه خداوند آفريننده موجودات مادى و غير مادى است. لذا نه مذكر و نه مؤنث است و هيچ چيز همانند او نيست «ليس كمثله شىء» (شورا، آيه 11).
ولى در قالب الفاظ و در هنگام گفت و گو چاره اى نيست جز آن كه از نام ها و ضماير استفاده كرد و اما درباره چرايى ترجيح ضماير مذكر بايد گفت؛ در همه زبان ها و نزد همه قانون گذاران، آن گاه كه مى خواهند قوانين عمومى وضع كنند از لفظ و ضمير مذكر استفاده مى كنند، زيرا:
1. ادبيات تمام زبان هاى اصيل آميخته با نوعى متانت و رعايت حريم هاست، لذا به جز در برخى شعرها و تمثيلات در اكثر متون از به كارگيرى نام ها و ضماير مؤنث خوددارى مى شود و اين گونه ادبيات برخاسته از عفت كلام و رعايت حرمت زنان مى باشد و نبايد از آن به عنوان بى احترامى به جامعه زنان برداشت شود.
2. وقتى كتابى آسمانى به زبان قومى خاص نازل مى شود لامحاله بايد قواعد و ادبيات فصيح آن زبان رعايت گردد.
3. عدالت خداوند را از احكام و قوانين دينى بايد فهميد نه از ضمير مؤنث و مذكر.
ضمنا زبان عربى اختراع دين اسلام نيست و حتى مشركان و ملحدان قبل از اسلام بسيارى عرب بوده اند در نتيجه اين انتظار كه خداوند ضميرى را مخصوص خود اختراع مى كرد كه نه مذكر باشد و نه مؤنث انتظار به جايى نيست.