پاسخ:
اضافه ضمير متكلم (اول شخص) به روح (روحي) از نوع «اضافه تشريفيه» است، بنابراين نه به معناي «ملكيت»است و نه به معناي «جزئيت در وجود». نظير آن را در «شهر اللّه»، «بيت اللّه» و امثال آن ميتوان يافت. زيرا ميدانيم همه ماهها و همه مكانها از آن خداست، ليكن وقتي بالخصوص گفته ميشود «خانه خدا» يعني خانهاي كه از نظرشرف و منزلت، چنان با عظمت است كه هيچ طرف نسبت و اضافهاي غير از خداوند ندارد.
بر اين اساس مفهوم آيه اين ميشود كه: در او روحي كه از نظر شرافت، اهميت و توانمنديها تنها به من قابل انتساب است دميدم. اين معنا هيچ ربطي به چگونگي حضور خدا در عالم ندارد، البته معانياي كه در ذهن شما بوده نيز دلالتي بر اين معنا نداشته و هيچ ارتباطي با حديث:« داخل في الاشياء لا بالممازجه و خارج عن الاشياء لا بالمفارقه»: ندارد، بلكه آن روايت خود بيان و دليل مستقلي بر حضور قيومي خداوند بر سراسر هستي است، چه نسبت در آيه را اضافه ملكي بدانيم و يا اختصاص و يا تشريف.