پاسخ:
تذكر چند نكته در اين باره به‌جا است:
1 ـ نگارش قرآن به خط عثماني (در بعضي كلمات) با رسم‌الخط كنوني و رايج عربي متفاوت است.
2 ـ در خود نگارش قرآني برخي از كلمات مشابه گاه حتي در يك سوره نيز متفاوت نوشته شده‌اند مثلاً: نعمت در آيه و ان تعدّوا نعمه اللّه، در سوره ابراهيم آيه 34 نعمت و در سوره نحل آيه 18 نعمه نوشته شده است كه دومي موافق رسم‌الخط صحيح عربي است.
همچنين "قال يبنؤم‌ّ" در سوره طه آيه 94 بدون همزه وصل و با واو نوشته شده است اما در سوره اعراف آيه 150 "قال ابن‌اُم‌ّ" مطابق رسم‌الخط صحيح عربي نوشته شده است. يا "و يَمْح‌ُ اللّه" در سوره شوري آيه 24 بدون واو و در سوره رعد آيه 39 مطابق رسم‌الخط صحيح عربي: "يمحوا اللّه" نوشته شده است. گرچه در همين آيه نيز الف زائده بر واو اصل كلمه آمده كه برخلاف رسم‌الخط صحيح عربي است.
همچنين در سوره مؤمنون آيه 24 "فقال الملؤا" نوشته شده است در حالي كه در همين سوره آيه 33 به صورت رسم‌الخط صحيح عربي "و قال الملأ" نوشته شده است.
هم‌چنان‌كه "ننجي" در آيه 88 سوره انبيأ به صورت "نـن‌ـجي" و در آيه 103 يونس به صورت "ننج المؤمنين" نوشته شده است.
قرآن‌هايي كه عثمان طه نوشته است؛ چون برگرفته و هماهنگ با نگارش مصاحف عثماني است اين نكات را رعايت كرده است و همانند آن مصاحف قرآن را نگارش كرده است. امّا خوش‌نويسان ديگر كلمات را يكسان سازي كرده و كلمه "ننجي" را در همه جا به يك صورت نوشتند.(ر.ك: التمهيد، ج 1، ص 365ـ397، جامعه مدرسين.)
افزون بر آن گفته شده است كه چون "ن" دوم ننجي اخفا مي‌شود نويسندگان پيشين اخفا را هم در لفظ و هم در كتابت نشان دادند و "ن" را حذف كردند و به خاطر اين‌كه معلوم باشد كه "ن" در اين‌جا حذف شده "ن" جداگانه نوشته شده است. امّا اين نكته به خاطر عدم در همه‌جا مراعات نشده است.