پاسخ:
1. افزون بر آيه مطرح شده در پرسش، آياتى كه به اين موضوع پرداخته‌اند، آيه‌هاي: (اعراف، 163ـ166)؛ و (بقره،65) و... مي‌باشند.
2. اين آيات، به روح سركشى و نافرمانى حاكم بر يهود و دل بستگى شديد آنان، به امور مادى اشاره مي‌كند.( تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازى و ديگران، ج 1، ص 296، دارالكتب الاسلاميه. )
3. به طور مشخص، اين سرگذشت، به جمعى از بني‌اسرائيل مربوط است كه در ساحل يكى از درياها، در بندرى به نام "ايله" زندگى مي‌كردند. از سوى خداوند براى آزمايش، به آن‌ها دستور داده شد كه در روز شنبه صيد ماهى را تعطيل كنند.
4. علت اين دستور شايد به خاطر تعطيل مستمرى بود كه قبلاً در اين روز، ميان آنان معمول بود و ماهيان در آن روز، از دست صيادان، احساس امنيت كرده دسته دسته روى آب ظاهر مي‌شدند، ولى در روزهاى ديگر كه صيادان در تعقيب آن‌ها بودند، در اعماق آب فرو مي‌رفتند.( همان، ص 419. )
5. بني‌اسرائيل در واكنش در برابر اين آزمايش، به سه گروه تقسيم شدند: گروه اوّل كه بيش‌ترين افراد را تشكيل مي‌دادند، به مخالفت بااين فرمان الهى پرداختند. گروه دوم كه اندك بودند، در برابر گروه اول، به وظيفه امر به معروف و نهى از منكر قيام نمودند و سرانجام گروه سوم، جزء ساكتان و بى طرفان بودند. قرآن كريم، ماجراى فرود آمدن عذاب و نجات گروه دوّم را چنين بيان مي‌فرمايد: "فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِه‌ِي‌َّ أَنجَيْنَا الَّذِين‌َ يَنْهَوْن‌َ عَن‌ِ السُّوَّءِ وَأَخَذْنَا الَّذِين‌َ ظَـلَمُواْ بِعَذَاب‌ِم بَ ?‹ِيس‌ِم بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُون # فَلَمَّا عَتَوْاْ عَن مَّا نُهُواْ عَنْه‌ُ قُلْنَا لَهُم‌ْ كُونُواْ قِرَدَه‌ً خَـَسِ ?‹ِين‌َ ؛(اعراف،165و166) اما زمانى كه تذكّرات داده شده را فراموش كردند (بى اعتنايى نمودند) (لحظه عذاب فرا رسيد و) نهى كنندگان از بدى را رهايى بخشيديم و (بقيه را يعنى) كسانى را كه ستم كردند، به خاطر نافرمانيشان، به عذاب شديدى گرفتار ساختيم. (آرى) هنگامى كه در برابر آن‌چه از آن نهى شده بودند، سركشى كردند، به آن‌ها گفتيم: "به شكل ميمون‌هايى طرد شده و ذليل درآييد." روشن است كه امر خداوند به "كونوا" در آيه شريفه، يك فرمان تكوينى بود كه به محض فرمان، اجرا شد.( همان، ص 422. )