پاسخ:
در قرآن آمده است: "فاقرؤا ما تيسّرمن القرآن؛ آن قدر كه ميسّر است قرآن بخوانيد". اقرؤا فعل امر از ريشه قَرَأ است و آن طبق تعريف كتب لغت چنين است:
"1ـ تتّبع كلماته نظراً و نطق بها.
2ـ تتبّع كلماته و لم ينطق بها و سميت حديثاً بالقرائه الصامته".
قرائت از نظر گذراندن كلمات و خواندن آن ها با صدا يا بي صدا است كه در اين حالت به آن "حديث" مي گويند. احتمال دارد كه بر اين حالت صامت كه به آن دو حديث مي گويند،قرائت اطلاق نشود.
ظاهر رواياتي كه به مسئله قرائت اشاره مي كنند، خواندن با صدا و ناطق خواني است.
البته نبايد فراموش كرد كه خواندن قرآن به منظور اُنس با آن به منظور بهره گيري از دستورهاي آن و عمل كردن به آن ها است. اين كه در بعضي روايات آمده كه "نگاه كردن به خط قرآن هم ثواب دارد" ناظر به اُنس و تدبر و عمل است، نه صرف نگاه كردن كه در آن دل غافل و فكر مشغول به هزار چيز ديگر است. در قرآن تصريح شده كه در آيات قرآن تدبر و تفكّر كنيم: "أفلا يتدبرون القرآن...". و "إنّا جعلنا قراناً عربياً لعلكم تعقلون" يا "إنّا انزلناه قرآناً عربياً لعلكم تعقلون". در نتيجه قرائت قرآني داراي ثواب خواهد بود كه انسان در آن انگيزة رشد داشته و حداقل نيت تدبر و تفكر و تعقل داشته باشد و بخواهد به فرامين آن عمل كند وگرنه بهترين و زيباترين تلاوت ها هم داراي فايده و بهره نخواهند بود.