پاسخ:
اماله در اصطلاح تجويدي عبارت است از: "ميل دادن الف مدي به سوي يأ مدي". اگر الف مدّي از حالت طبيعي خود كه همان ترقيق است (و به آن فتح هم گفته‌اند) بازتر شود و به سوي يأ مدي ميل پيدا كند، به آن اماله مي‌گويند.
اماله الف مدي دو نوع است: اماله كبري و اماله صغري.
اماله كبري به اين معناست كه الف مدي تا حد زيادي به سوي يأ مدي مايل شود، به گونه‌اي كه عملاً مانند كسره كشيده فارسي تلفظ گردد. اين نوع از اماله، در روايت حفص از عاصم، فقط در يك كلمه آمده است و آن الف مدّي بعد از رأ در كلمه "مجريَها" (هود، 41) است كه بايد حتماً رعايت شود.
اماله صغري، به اين معناست كه الف مدّي مقدار اندكي از حالت فتح (معمولي)، به سوي يأ مدّي مايل شود. به اين حالت "تقليل" يا "بَين بَيْن" مي‌گويند. اين نوع اماله در روايت حفص نيامده است.(حليه القرآن 2، سيدمحسن موسوي بلده، ص 69، دارالقرآن الكريم.)