پاسخ:
ادغام نون ساكن و تنوين در نزد چهار حرف "يمون" به قرائت همه قرأ با غُنّه است (روايت خلف از حمزه در نزد "ي" و "و" بدون غنّه و روايت خلاّد ـ راوي ديگر حمزه ـ مانند همه قرأ با غنّه است) و چون صفت مدغم (غنّه) باقي مي‌ماند، آن را "ادغام نافض" هم گفته‌اند. براي صحت عنه بايد صداي پيچيده شده در خيشوم را به اندازه دو حركت نگاه داشت. ادغام نون ساكن و تنوين در نزد دو حرف "ر" و "ل" نزد همه قرأ، بدون غنّه است و چون در اين ادغام اثري از مدغم (نون و تنوين) باقي نمي‌ماند به آن "ادغام كامل" هم گفته‌اند.(ر.ك: تجويد جامع، ابراهيم پور فرزيب، ص 74، انتشارات سمت، چ سوم، تهران 1379.) اينك با دانستن قاعده ياد شده، علت گذاشتن تشديد بر روي حروف "ر" و "ل" روشن است، در مورد حرف "م" در خط عثمان طه مانند دو حرف "ر" و "ل" با آن رفتار شده است؛ يعني قاري بايد آن را بدون غنّه و با ادغام كامل قرائت كند، مانند "نَسيـًا مَّنسيـّا" (مريم، 23) "اَمرًا مَّقضيـّا" (مريم، 21)، "مَثَلاً مّا" (بقره، 26)( اصطلاحات ضبط آخر قرآن‌هاي با خط عثمان طه، مانند قرآن با ترجمه دكتر سيد جلال الدين مجتبوي، ص 606 و 607، انتشارات حكمت، چ اول، تهران، 1371.)