پاسخ:
يكي از قواعد قرائت و تجويد قرآن‌كريم، "وقف" مي‌باشد و آن عبارتست از قطع صوت در حين قرائت همراه با تجديد نفس و سپس ادامه قرائت.( براي آگاهي بيشتر از انواع وقف‌ها ر.ك: حليه القرآن، سيد محسن موسوي بلده، ج 2، ص 127 ـ 133، شركت چاپ و نشر سازمان تبليغات اسلامي. )
برخي از مهم‌ترين علايم وقف عبارتند از:
ـ "م": وقف لازم؛ وقف الزامي‌است و در صورت وصل، احتمال تغيير مفهوم جمله زياد است.
ـ "ط": وقف مطلق؛ تأكيد مي‌شود، وقف كنيد. چون موضوع مورد بحث، تمام شده است. (در رسم‌الخط عثمان‌طه يافت نشد)
ـ "ج": وقف جايز؛ مي‌توان هم وقف و هم وصل كرد.
ـ "ز": وقف مجوَّز؛ مانند وقف جايز است؛ البته وصل آن بهتر است.
ـ "ص": وقف مرخص؛ به خاطر طولاني بودن جمله و كمبود نفس، رخصت داده مي‌شود تا وقف كنيد و سپس از جاي مناسب شروع به قرائت كنيد. (در رسم‌الخط عثمان‌طه وجود ندارد)
ـ "لا": وقف ممنوع؛ نبايد وقف كرد. اگر به طور اضطراري مجبور به وقف شديد، حتماً بايد برگرديد و دوباره به صورت وصل بخوانيد.
ـ "قلي": وقف، بهتر از وصل است.
ـ "صلي": وصل، بهتر از وقف است.
ـ "... ...": وقف معانقه؛ اين علامت سه نقطه‌اي اگر بر روي دو كلمه نزديك به هم قرار داده شود، به اين معناست كه در صورت وقف بر هر يك از آن‌ها، بر روي ديگري نمي‌توان وقف كرد.( ر.ك: حليه‌القرآن 1، قواعد تجويد، موسوي بلده، ص 59 و 60، سازمان تبليغات اسلامي. )
شرح علايم به كار رفته در هر نوع كتابت (عثمان طه، طاهر خوش نويس، و...) در پايان قرآن با همان كتابت نيز آمده است.
حرف "ح" جز علائم و رموز قرآني نيست.