پاسخ:
نخست چند نكته را به اختصار يادآور ميشويم و شما را به تفكر و تعمق درباره آن دعوت مينماييم.
1- با توجه به شواهد و دلائل عقلي و نقلي، انسان در زندگي خود يك مسافر است (به عنوان نمونه به آيه 6 از سوره مباركه انشقاق مراجعه كنيد).
2- قرآن راهنماي انسان در اين سفر است. هر يك از آيات قرآن دربر دارنده پيامي است كه در حكم علائم راهنما وهشداردهنده در اين راه است.
3- كسي كه راه نيفتاده و قصد حركت ندارد، علائم راهنمايي براي او بيمعنا و نامفهوم است، نظير كسي كه هيچ گاه درعمر خود رانندگي نكرده و از علائم راهنمايي و رانندگي هيچ برداشت صحيحي ندارد.
در روايات آمده است كه «القرآن نورّ لِمن استضاء به؛ قرآن براي كسي كه از آن طلب روشنايي نمايد، مايه نورانيت وروشنايي است.
4- انساني كه با حقيقت اصلي خود انس ندارد و نيازهاي وجودي عالي خود را به خوبي نيافته است، انساني كه اهل خلوت و انديشه و تفكر نيست هيچ گاه مسافر بودن خويش و ضرورت راهنما و راهبر را درك نخواهد نمود.
طبيب عشق مسيحا دم است و مشفق ليك چو درد در نبيند كه را دوا بكند؟ ميزان بهرهگيري انسان از قرآن متناسب با ظرفيت وجودي اوست و اين ظرفيت به اختيار خود انسان قابل توسعه وگسترش است.
با توجه به نكات بالا براي بهرهمندي هر چه بيشتر از بركات و انوار قرآن موارد زير ميتواند مؤثر باشد:
1- در گام نخست انس هر چه بيشتر با آيات قرآن لازم است و براي رسيدن به اين مقصود تلاوت روزانه حداقل 50 آيه از سوي ائمه اطهار(ع) شده است.
2- مطلب مهمي كه در روايات مورد تأكيد واقع شده، تدبر و تفكر در معاني آيات است و قرائت بدون تدبر فاقد آثار وبركات در مرتبه عالي و مورد انتظار است.
3- در تلاوت قرآن، به بايدها و نبايدها و دستوراتي برميخوريم، يكي از راههاي عملي استفاده از نور قرآن آن است كهانسان در هر روز با خود قرار گذارد كه به اين بايدها و نبايدها و دستوراتي كه در حين قرائت با آن برخورد كرده عملينموده و پايبند باشد تا تدريجا به زيور زيباي آيات الهي آراسته شود.
4- ائمه اطهار(ع) و علماء بزرگوار همواره توصيه نمودهاند كه حركت را بايد با عمل به آنچه ميدانيم شروع كنيم وهمين عمل به دانستهها باعث پيدايش آگاهي و معرفت تازه و رشد و ترقي آدمي خواهد شد.