پاسخ:
شايان توجه است: خداوند در انسان‌ها، قابليت تلفظ و وضع الفاظ را قرار داده است. "عَلَّمَه‌ُ الْبَيَان‌َ ؛(رحمان،4) به او (انسان) بيان آموخت." انسان‌ها، با استفاده از اين نعمت، اقدام به وضع الفاظ براي اشيأ به خاطر تفهيم و تفاهم كردند و به مرور الفاظ زيادي كه من و شما با آن‌ها صحبت مي‌كنيم گسترش يافت؛ بنابراين تعيين اسم براي اشيأ و موجودات از ناحيه خود انسان، با توجه به استعداد خدادادي صورت گرفته است و خداوند و پيامبران، نقش مستقيمي به جز در برخي الفاظ در اين زمينه نداشته‌اند.
2. شرايع الهي كه براي انسان‌ها آمده و با آنان سخن گفته‌اند، از همان الفاظي كه در ميان مردم متعارف بوده براي صحبت با آنان استفاده كرده‌اند؛ "وَ مَآ أَرْسَلْنَا مِن رَّسُول‌ٍ إِلآ بِلِسَان‌ِ قَوْمِه؛(ابراهيم،4) ما هيچ پيامبري را، جز به زبان قومش، نفرستاديم."
حاصل آن كه، الفاظي كه در قرآن به كار رفته، همان الفاظي است كه در ميان مردم شبه جزيره عربستان، مرسوم بوده است. و نام‌هاي پرندگان و موجودات ديگر نيز، پيش از نزول قرآن، در ميان عرب رايج بوده، سپس در قرآن به كار رفته است.