همه تاريخ نويسان، اعراب را از جنبه قدمتِ تاريخى به سه طبقه تقسيم كردهاند: عرب بائده، عاربه، مستعربه. عرب بائده اقوام بسيار زيادى بودند از جمله عاد و ثمود. ولى قوم <عاد» از نسل <عاد بن عوص بن ارم» بود؛ قوم ثمود از نسل <ثمود بن جاثر بنِ ارم» و <ارم» پسر سام بن نوح [نوه پسرى نوح] محسوب مىشوند به دليل اينكه آنها منقرض گشته و به هلاكت رسيدهاند و كسى از آنان باقى نمانده، آنها را بائده ناميدهاند، همان گونه كه <عاد و ثمود» را عاربه گفتهاند، چون به خُلق و خوى اعراب درآمدند.
مورخان، قوم عاد را دو طبقه دانستهاند: عاد اوّل و عاد دوم. عاد نخست، از حيث نيرو و قدرت، از بزرگترين امتها به شمار آمده و از طوايفى افزون بر هزار قبيله تشكيل يافتهبود. قرآن به ماجراى آنها اينگونه اشاره مىكند:
وَأَنَّهُ أَهْلَكَ عادَاً الأُولى * وَثَمُودَاْ فَما أَبْقى؛(1)
خداوند، عاد اوّل را هلاك ساخت و از ثمود كسى را باقى نگذاشت.
خداى سبحان، براى قوم عاد پيامبرى از خودشان برانگيخت به نام <هود» كه از جنبه نسب به <عبدالله بن رباح بن خلود بن عاد بن عوص بن ارم» مىرسيد و خلود، نام يكى از قبايل عاد بود كه برخى از تاريخ نگاران آنها را يازده قبيله دانستهاند.
همچنان كه خداوند، حضرت <صالح(ع)» را از ميان قوم ثمود برانگيخت كه از نسل <صالح بن عبيد بن اسف بن ماسخ بنِ عبيد بن خادر بنِ ثمود بن جاثر بن ارم» است.