بعد از بالا گرفتن كار پيامبر اكرم صلّى
اللَّه عليه و آله، مشركين مكه چهار نفر از بزرگان و فصحاء معروف عرب را جمع كرده
و به آنها وعدههاى فراوان دادند و از آنها خواستند كه يكسال در محل و موطن خود
كار كنند و هريك مانند يك چهارم قرآن بسازد، در مدت معين و زمان موعود، روساى شرك
آنها را در مسجد الحرام جمع كردند و آنها نتيجه كار را مطالعه نمودند. اولى بلند
شد و گفت: وقتى به اين آيه برخوردم:
وَ قيلَ يا أرْضُ ابْلَعى ماءَكِ وَ يا
سَماءُ أقْلِعى وَ غيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ اْلأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ
وَ قيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظّالِمينَ (11هود/44) و گفت: ه شد كه اى زمين آبت را
فرو بر، و اى آسمان [بارانت را] فرو بند، و آب فروكش كرد و كار به سرانجام رسيد و
[كشتى] بر [كوه] جودى قرار گرفت، و گفت: ه شد كه لعنت بر ستمپيشگان [مشرك].
دانستم كه نمىتوانم با آن معاوضه و مقابله كنم. دومى بلند شد و گفتم: من هم آنوقت
فهميدم كه نمىتوانم با قرآن معارضه كنم كه به اين آيه شريفه برخوردم: فَلَمَّا
اسْتَيْأَسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِيًّا قالَ كَبيرُهُمْ أ لَمْ تَعْلَمُوا أنَّ
أباكُمْ قَدْ أخَذَ عَلَيْكُمْ مَوْثِقاً مِنَ اللَّهِ وَ مِنْ قَبْلُ ما
فَرَّطْتُمْ فى يُوسُفَ فَلَنْ أبْرَحَ اْلأَرْضَ حَتّى يَأْذَنَ لى أبى أوْ
يَحْكُمَ اللَّهُ لى وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمينَ (12يوسف/80) آنگاه چون از او نوميد
شدند، نجواكنان بين خود خلوت [و مشورت] كردند، بزرگترشان گفتم: گر نمىدانيد كه
پدرتان از شما با نام خدا عهدى گرفته است، و پيشترها هم چه تقصيرها در حق يوسف كردهايد،
من از اين سرزمين قدم بيرون نمىگذارم، مگر آنكه پدرم اجازه دهد، يا خداوند در حق
من داورى كند و او بهترين داوران است.
سومى هم عذر خود را خواست با اين آيه:
وَ أوْحَيْنا إلى أُمِّ مُوسَى أنْ
أرْضِعيهِ فَإِذا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقيهِ فِى الْيَمِّ وَ لا تَخافى وَ لا
تَحْزَنى إنّا رَادُّوهُ إلَيْكِ وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلينَ (28قصص/7) و به
مادر موسى الهام كرديم كه او را شير بده، و چون بر او بيمناك شدى، او را [در
جعبهاى] به دريا بيفكن، و مترس و غم مخور، [چرا كه] ما برگرداننده او به سوى تو و
گرداننده او از پيامبران هستيم.
و بالاخره چهارمى بلند شد و عجز خود با
اين آيه ابراز كرد: إنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ اْلإِحْسانِ وَ إيتاءِ
ذِى الْقُرْبى وَ يَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ يَعِظُكُمْ
لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (16نحل/90) به راستى خداوند به عدل و احسان و اداى حق
خويشاوندان فرمان مىدهد، و از ناشايستى و كار ناپسند و سركشى باز مىدارد، او شما
را اندرز مىدهد باشد كه پند گيريد.
همه عجز و ناتوانى خود را اعلام كردند
و از صحنه خارج شدند.