حضرت شعيب عليه السلام

حضرت شعيب (ع) يکي از پيامبران عرب است که نام  مبارکش يازده بار در قرآن در سوره هاي « اعراف ، هود ، شعراء ، عنکبوت » آمده است . امام صادق (ع) مي فرمايد : « از ميان پيامبران الهي چند نفر اصالتاً عرب بوده اند که عبارتند از :

هود ، صالح ، شعيب ، اسماعيل و محمد (ص) » .

در نسب آن حضرت اختلاف است . بعضي او را از نواده هاي حضرت ابراهيم (ع) مي دانند ، بدين ترتيب :

« شعيب بن صفوان بن عيفا بن نابت بن مدين بن ابراهيم » و بعضي گفته اند از اولاد ابراهيم (ع) نبوده بلکه از  اولاد کسي است که ايمان به ابراهيم (ع) آورده بود و 3616 سال بعد از هبوط آدم (ع) به دنيا آمد . خداوند او را به سوي مردم « مَديَن و اَيکَه » فرستاد تا آنها را  به يکتاپرستي و آيين خدايي دعوت نمايد و از بت پرستي و فساد اخلاقي نجات بخشد .

« مدين » ( بر وزن مريم ) نام آبادي شعيب (ع) و قبيله اوست . اين شهر در مشرق خليج عقبه قرار داشته و مردم آن از فرزندان اسماعيل (ع) بودند و با مصر و لبنان و فلسطين تجارت داشته اند . امروز شهر مدين به نام « مُعان » ( شهري در جنوب شامات ) ناميده مي شود و مورخين نام مدين را بر مردمي اطلاق کرده اند که ميان خليج عقبه تا کوه سينا مي زيسته اند .

« ايکه » به معني درختان درهم پيچيده و يا بيشه است و « اصحاب الايکه » به معني صاحبان سرزمين هاي پردرخت ، همان قوم شعيب (ع) هستند که در سرزميني پر آب و مشجّر در ميان حجاز و شام زندگي مي کردند . آنها زندگي مرفه و ثروت فراواني داشتند و به همين جهت ، غرور و غفلت آنها را فرا گرفته بود و مخصوصاً دست به کم فروشي و فساد در زمين زده بودند . شعيب (ع) آن پيامبر بزرگ آنها را از اين کارشان برحذر ميداشت و دعوت به توحيد و راه حق مي نمود . اين پيامبر  بزرگ  به خاطر سخنان حساب شده و رسا و دلنشين به عنوان « خطيب الانبياء » لقب گرفته است . ولي اولين کسي است که ترازوي سنجش را در معاملات بکار برد .

او سرانجام پس از 242 سال زندگاني ، وفات يافت و در بيت المقدس به خاک سپرده شد .

منبع : مجموعه کامل قصه هاي قرآن ، نوشته : محمدجواد مهري کرمانشاهي ، انتشارات مشرقين قم