شعر قرآني (متناسب با آيات)

مَنْ جآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزي إِلاّ مِثْلَها. (انعام: 160)

هر کس کار نيکو کند، او را ده برابر آن پاداش خواهد بود و هر کس کار زشت کند، جز به قدر آن کار زشت مکافات نمي شود.

سنگ بينداز و گهر مي ستان

خاک زمين مي ده و زر مي ستان

آن که تو را توشه ره مي دهد

از تو يکي خواهد و ده مي دهد

بهتر از اين مايه ستانيت نيست

سود کن آخر که زيانيت نيست

حکيم نظامي گنجوي

عَسي أَنْ تَکْرَهُوا شَيْئًا وَ هُوَ خَيْرٌ لَکُمْ وَ عَسي أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَ هُوَ شَرُّ لَکُمْ. (بقره: 216)

چه بسا که چيزي را نپسنديد و آن براي شما نيکو باشد و اي بسا که چيزي را دوست داشته باشيد و آن براي شما بد و زيان بار باشد.

هر نيک و بدي که در شمار است

چون در نگري صلاح کار است

بس يافته کان بساز بيني

نايافته به چو باز بيني

بسيار غرص که در نورد است

پوشيدن او صلاح مرد است

سر رشته غيب ناپديد است

بس قفل چو بنگري کليدست

حکيم نظامي گنجوي

«وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلاّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ؛

زندگي دنيا جز لهو (و بازيچه) نيست». (انعام: 32)

خلق اطفالند جز مست خدا

نيست بالغ جز رهيده از هوا

گفت دنيا لعب و لهو است و شما  

کودکيد و راست فرمايد خدا

از لعب بيرون نرفتي کودکي

بي ذکات روح کي باشد ذکي

جنگ خلقان همچو جنگ کودکان

جمله بي معني و بي مغز و مُهان

مولوي

حافظ مي گويد:

«ز حافظان جهان کس چو بنده جمع نکرد

لطايف حکما با نکات قرآني»

و در جاي ديگر گفته است:

نديدم خوش تر از شعر تو حافظ

به قرآني که اندر سينه داري

وَ أَصْحابُ الْيَمينِ ما أَصْحابُ الْيَمينِ

في سِدْرٍ مَخْضُودٍ  وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ  وَ ظِلِّ مَمْدُودٍ.

و اصحاب يمين، چه خوش روزگارند (در بهشت). آنها زير درختان سدر پرميوه بي خار و درختان پربرگ سايه دار و زير سايه گسترده قرار دارند.

«ظلّ ممدود» سر زلف تواَم بر سر باد

که در اين سايه، قرار دل شيدا باشد  

حافظ

وَ الَّذينَ کَفَرُوا أَعْمالُهُمْ کَسَرابٍ بِقيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً. (نور: 29)

و آنان که کافر شدند، اعمال ايشان همانند سرابي است در زميني هموار که تشنه، آن را آب مي پندارد.

دور است سر آب از اين باديه هشدار

تا غول بيابان نفريبد به سرابت

حافظ

«يَدْرَوءُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ؛ و (نيکوکاران) به واسطه نيکي ها، بدي ها را از ميان مي برند.» (رعد:22)

وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ. (يوسف: 87)

قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتىِ الْمُلْكَ مَن تَشَاءُ وَ تَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيرْ إِنَّكَ عَلىَ‏ كلُ‏ شىَ‏ءٍ قَدِير

بگو: پروردگارا، تو پادشاه مطلق جهانياني. هر که را بخواهي، پادشاهي دهي و از هر کس که اراده کني، سلب پادشاهي کني. عزيز مي سازي هر که را که بخواهي و به خواري مي افکني هر که را اراده فرمايي. (آل عمران: 26)