وفا به نذر

يوفون بالنذر و يخافون يوما كان شره مستطيرا(1)

(در وصف بندگان خدا) «وفا به نذر كرده و مى ترسند از روزى كه شر آن گسترده است ».

تفسير:

اين آيه به نقل مفسران شيعه و سنى در مورد خانواده عصمت و طهارت ، اميرالمؤمنين على (عليه السلام)، و صديقه طاهره حضرت زهرا (عليهاالسلام) و دو فرزند گرامى آنان حسن و حسين (عليهماالسلام)، نازل شده ، آنگاه كه حسن و حسين دو نور ديده گرامى مريض شده بودند همگى نذر نمودند كه اگر خداوند عالم به آنان شفا كرامت فرمود سه روز روزه بگيرند، پس از آنكه حاجتشان مستجاب شد سه روز متوالى روزه گرفتند.

اميرالمؤمنين على (عليه السلام) به مزد كارگرى يك من جو فراهم كرده بود و به روايتى قرض نموده بود، در روز نخست يك سوم آن را آرد كرده و با آن غذا تهيه كردند، شامگاه سائل مسكينى بر در خانه پيدا شد همگى سهم خود را به او بخشيدند، و روز دوم را بى غذا روزه گرفته و يك ثلث ديگر جو را آرد كرده براى غذاى افطار فراهم كردند كه هنگام افطار مصادف با يتيمى شد كه بر در خانه آمده و اظهار نيازمندى مى نمود باز همگى غذاى خود را به او داده خود بى غذا آن شب را سحر نمودند، و فردا را نيز طبق نذر خود روزه گرفتند، براى افطار روز سوم از ثلث باقى جو استفاده كرده و به آن تهيه غذا نمودند كه باز هنگام افطار سائلى كه از اسيران بود بر در خانه پيدا شد، و اظهار نيازمندى كرد، اين بار نيز پس از سه روز گرسنگى غذاى خود را به او دادند.

خداوند تبارك و تعالى اين سوره را در ستايش اين افراد پاك و معصوم ، و انباشته دل از ايمان ، و آراسته به عالى ترين مقام از خود گذشتگى در راه خدا نازل فرمود، كه در آن وعده بهشت مى دهد، و نعمتهاى بهشتى را بيان مى دارد.

پي نوشت:

1- سوره دهر، آيه 7.