مأيوس نشدن از رحمت خدا
و
اذا اذقنا الناس رحمة فرحوا بها و ان تصبهم سيئة بما قدمت ايديهم اذا هم يقنطون
(1)
«هرگاه
رحمتى به مردم چشانديم به آن شادمان مى شوند و اگر به سبب عملكرد خود بدى (و
عقوبتى) به آنها رسيد ناگهان نااميد مى گردند».
لا
تايئسوا من روح الله انه لا يايئس من روح الله الا القوم الكافرون (2)
«از
نسيم رحمت الهى نااميد نشويد، كه از رحمت خدا جز كافران نااميد نمى شوند.»
و
من يقنط من رحمة ربه الا الضالون (3)
«جز
گمراهان چه كسى از رحمت پروردگار خود نااميد مى شود؟»
لا
تقنطوا من رحمة الله ان الله يغفر الذنوب جميعا(4)
«از
رحمت خدا نااميد نشويد خدا همه گناهكاران را مى آمرزد»
قل
يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله ان الله يغفر الذنوب
جميعا(5)
«اى
بندگان من كه بر جان خويش اسراف ورزيده ايد از رحمت خدا نااميد نشويد به تحقيق خدا
همه گناهكاران را مى آمرزد».
تفسير:
اين
آيه در مورد كسانى است كه به گناه خود توجه دارند، و از بزرگى و زشتى آن چنان بيم
دارند كه از آمرزش خدا نااميد مى شوند. بديهى است چنين كسى از كرده خود پشيمان و
نادم است ، اينجا است كه خطاب به او مى رسد كه نااميد نشوند كه گناه هرچه بزرگ
باشد خدا آن را مى آمرزد، زيرا: كرم الهى ، هر چند گناه بزرگ باشد از آن بزرگتر
است ، قابل آمرزش بودن گناه هم با پشيمانى كه توبه را دنبال دارد حاصل است .
پس
چنين نتيجه مى گيريم : كسانى كه از گناه خود نادم و پشيمان نيستند، وعده آمرزش همه
گناهان از هر قبيل كه باشد شامل آنان نخواهد بود.
البته
خدا هر كس را بخواهد مى آمرزد، و هر كس را بخواهد عذاب مى كند، هرگز جايز نيست كسى
از عذاب خدا آسوده خاطر و از عفو او نااميد گردد.
شاهد
اينكه مراد از آيه آن نيست كه هر گناهى هر چند از آن توبه نمايند آمرزيده است ،
بلكه مراد آن است كه بزرگى هيچ گناهى موجب آن نتواند شد كه مانع شمول مغفرت خدا
گردد ذيل آيه است كه مى گويد:
و
انيبوا الى ربكم و اسلموا له من قبل ان ياءتيكم العذاب ثم لاتنصرون(6)
«توبه
كنيد به سوى پروردگار خود و تسليم شويد پيش از آنكه عذاب بر شما بيايد سپس يارى
نشويد».
قال
و من يقنط من رحمة ربه الا الضالون (7)
«چه
كسى جز گمراهان از رحمت پروردگار خود نااميد مى شود؟».
پي نوشت ها:
1- سوره رم ، آيه 36.
2- يوسف ، آيه 87.
3- سوره حجر، آيه 56.
4- سوره زمر، آيه 53.
5- سوره زمر، آيه 53.
6- سوره زمر، آيه 54.
7- سوره حجر، آيه 56.