مال اندوزى به خيال جاودانگى
وَيْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ
لُّمَزَةٍ * الَّذِي جَمَعَ مَالاً وَعَدَّدَهُ * يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ
أَخْلَدَهُ * كَلَّا لَيُنبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ * وَمَا أَدْرَاكَ مَا
الْحُطَمَةُ * نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ * الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى
الْأَفْئِدَةِ. (1)
«واى
بر هر طعن كننده (رو در روى مردم) و غيبت كننده (در پشت سر آنان) آن كس كه مال گرد
آورده و اندوخته كرده است ، گمان مى كند مالش او را عمر ابدى بخشيده (و از چنگال
مرگ نجات خواهد داد).
هرگز،
او در «حطمه » انداخته مى شود، تو چه مى دانى «حطمه » چيست ؟ آن آتش خدا است كه بر
دلها زبانه مى كشد».
توضيح
: همه كس مى داند كه خواهد مرد، ولى به فكر مرگ نبودن و هميشه به فكر زندگى بودن ،
مانند آن است كه گمان برد كه نخواهد مرد.
پي نوشت:
1- سوره همزه ، آيه 1 الى 7