غفلت از نماز
فويل
للمصلين الذين هم عن صلوتهم ساهون (1)
«واى
بر آن نمازگزاران كه از نماز خود غفلت مى ورزند».
تفسير:
اين آيه به كسانى تفسير شده كه نماز خود را تا آخر وقت به تاءخير مى اندازند تا
قضا شود، و در روايتى آمده است : مراد كسانى هستند كه از اول وقت آن را بدون عذر
بتاءخير مى اندازند.
غفلت
از خدا هنگام فرا رسيدن نعمت
فاذا
مس الانسان ضر دعانا ثم اذا خولناه نعمة منا قال انما اوتيته على علم بل هى فتنة
ولكن اكثرهم لايعلمون (2)
«هرگاه
به انسان زيانى (از مرض و بدحالى و غيره) مى رسد ما را مى خواند پس آنگاه كه او را
نعمت بخشيديم مى گويد: من از روى علم به آن دست يافته ام بلكه آن (نعمت) امتحان
(براى او) است (تا چه عكس العمل درباره آن نشان مى دهد، شكر مى كند، يا با اشتغال
به آن از خدا غافل مى گردد) ولى اكثر مردم نمى دانند».
به
عنوان «شكر» مراجعه شود.
پي نوشت ها:
1- سوره ماعون ، آيه 4 و 5.
2- سوره زمر، آيه 49.