عمل نكردن به سوگند
ان
الذين يشترون بعهد الله و ايمانهم ثمنا قليلا اولئك لا خلاق لهم فى الاخرة ولا
يكلمهم الله ولا ينظر اليهم يوم القيمة ولا يزكيهم ولهم عذاب اليم (1)
«آنانكه
عهد خدا (ايمان به خدا و رسول) و سوگندهاى خود را به قيمت كمى مى فروشند، آنان در
آخرت بى بهره اند؛ خدا با آنان سخن نمى گويد، در روز قيامت خدا به آنان نظر نمى
كند، و آنها را تزكيه نمى نمايد، و براى آنها عذاب دردناك است ».
مخالفت
با «قسم » كه بنام خداوند سبحان انجام گيرد موجب كفاره است ، كه بايد ده نفر
مستمند را خوراك يا پوشاك بدهد، و اگر توان مالى نداشت سه روز بايد روزه بگيرد.
قسم
چند شرط دارد:
1-
كسى كه قسم مى خورد بايد بالغ و عاقل باشد و اگر مى خواهد راجع به مال خودش قسم
بخورد بايد در حال بالغ شدن سفيه نباشد و حاكم شرع او را از تصرف در اموالش منع
نكرده باشد و از روى قصد و اختيار قسم بخورد. پس قسم خوردن بچه و ديوانه و مست و
كسى كه مجبورش كرده اند، درست نيست و همچنين است اگر در حال عصبانى بودن بدون قصد
قسم بخورد.
2-
كارى را كه قسم مى خورد انجام دهد، بايد حرام و مكروه نباشد و كارى را كه قسم مى
خورد ترك كند بايد واجب و مستحب نباشد و اگر قسم بخورد كه كار مباحى را بجا آورد،
بايد ترك آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد و نيز اگر قسم بخورد كار مباحى را
ترك كند بايد انجام آن در نظر مردم بهتر از تركش نباشد.
3-
به يكى از اسمهاى خداوند عالم قسم بخورد (كه به غير ذات مقدس او گفته نمى شود)
مانند «خدا» و «الله » و نيز اگر به اسمى قسم بخورد كه به غير خدا هم مى گويند ولى
بقدرى به خدا گفته مى شود كه هر وقت كسى آن اسم را بگويد، ذات مقدس حق در نظر مى
آيد، مثل آنكه به خالق و رازق قسم بخورد صحيح است ، بلكه اگر به لفظى قسم بخورد كه
بدون قرينه ، خدا به نظر نمى آيد ولى او قصد خدا را كند بنابر احتياط بايد به آن
قسم عمل نمايد.
4-
قسم را زبان بياورد و اگر بنويسد يا در قلبش آن را قصد كند صحيح نيست ولى آدم لال
اگر با اشاره قسم بخورد صحيح است .
5-
عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد و اگر موقعى كه قسم مى خورد ممكن باشد و بعد تا
آخر وقتى كه براى قسم معين كرده عاجز شود يا برايش مشقت داشته باشد قسم او از
وقتى كه عاجز شده بهم مى خورد.
6-
اگر پدر از قسم خوردن فرزند جلوگيرى كند، يا شوهر از قسم خوردن زن جلوگيرى نمايد.
قسم آنان صحيح نيست .
تشويق
نكردن همديگر به اطعام مسكينان
واما
اذا ما ابتليه عليه رزقه فيقول ربى اهانن كلا بل لا تكرمون اليتيم ولا تحاضون على
طعام المسكين (2)
«آنگاه
كه خدا انسان را بيازمايد و روزى را بر او تنگ سازد مى گويد پروردگارم مرا خوار
ساخته ، نه بلكه شما يتيم را گرامى نمى داريد و بر غذا دادن به مسكين همديگر را
تحريص نمى كنيد».
به
عنوان «اطعام يتيمان و مسكينان و اسيران » مراجعه شود.
ولا
يحض على طعام المسكين (3)
«و
ترغيب نمى كند به اطعام مسكين ».
ولا
يحض على طعام المسكين (4)
«و
هرگز مسكين را به رغبت بر سفره طعام خود نخوانده است ».
به
عنوان انفاق و اطعام مراجعه شود.
پي نوشت ها:
1- سوره آل عمران ، آيه 77.
2- سوره
فجر، آيه 16 - 18.
3- سوره
ماعون ، آيه 3.
4- سوره الحاقه
، آيه 34.