در آيه اول، خداوند، به فجر قسم خورده است. به اين انفجار نور در خيمه ظلمتشب. جالب است كه بدانيم سوره «فجر» بعد از سوره «ليل» نازل شده است همچنانكه در طبيعت هم سپيده دم فجر، پس از «شب»، فرا مىرسد.
اين سوره را، در روايات، سوره حسين بن على دانستهاند و به خواندن آن توصيه كردهاند. (امام صادق«ع»: اقرؤا سورة الفجر فى فرائضكم و نوافلكم فانها سورة الحسين بن على(ع) (تفسير برهان ج 4 ص 457.))
اينهم جالب است. چرا كه قيام كربلاى حسين، خود انفجارى فجرى از ايمان و جهاد بود در ظلمتشب جور و شرك بنى اميه. و همچنانكه با فجر و آغاز روز، حركت و حيات مردم، شروع مىشود، با خون حسين و يارانش در عاشورا، اسلام جانى تازه گرفت و حياتى مجدد يافت. در مفهوم «فجر»، در تفاسير، مصداقهاى گوناگونى ذكر شده است.
در اين سوره، از وابستگى به دنيا كه در نتيجه طغيان و كفران نعمت پديد مىآيد نكوهش شده و وعده عذاب شديد در دنيا و آخرت داده شده است و در پايان، باز هم گريزى به معاد و تاكيدى روى رجعت انسان به سوى پروردگار، آمده است.
چهلمين سورهاى است كه در سال دوم يا سوم بعثت در مكه نازل شده و 30 آيه دارد.
چهلمين سورهاى است كه در سال دوم يا سوم بعثت در مكه نازل شده و 30 آيه دارد.