در آيات 12 و 13 سخنانى درباره رعد و برق و صاعقه، آمده و از اين پديدههاى طبيعى بعنوان مظهرى از قدرت و رحمتخداوند ياد شده است. اينها هم در مسير كلى سوره كه از توحيد و خلقت و بعثت و راه و بيراهه و ... بحثت مىكند مىباشد.
از آيه 14 به بعد محور سخن، حالت پذيرى حق يا انكار آن است و نتايجخوب حق پذيرى و پاى بندى به تعهدات در مقابل خداوند را بيان مىكند و اينكه پيروزى نهائى از آن طرفداران دين خداست.
اين سوره كه 43 آيه دارد در اواخر سال 6 هجرى در مدينه بعد از سوره محمد نازل شده است.