استعاذه يعنى پناه بردن به خداوند متعال از فتنه انگيزان و شرّ آنها. در قرآن كريم بارها خداوند بزرگ حضرت محمد(ص) را تعليم مىدهد كه از وسوسههاى شياطين و پليدان به خداوند پناه برد.
در دو سوره فصّلت(1) و اعراف(2)، خداوند به پيامبرش مىفرمايد: <اگر شيطان تو را وسوسه كرد به خدا پناه بر، همانا او شنوا و داناست.» در سوره مؤمنون، به حضرت محمد(ص) اينگونه تعليم مىدهد كه دعاكن و بگو:
رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطِينِ وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ؛(3)
پروردگارم، از وسوسههاى شيطانها به تو پناه مىبرم. وپناه مىبرم به تو پروردگارم، از اينكه آنان نزد من حاضر شوند.
دو سوره آخر قرآن كريم مُعَوَّذَتين نام گرفته است كه در آنها خداوند به پيامبر گرامى ما دستور مىدهد كه بگويد:
بِسم اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ وَمِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ وَمِنْ شَرِّ النَّفّاثاتِ فِى العُقَدِ وَمِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ؛
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپيده صبح، از شرّ مخلوقات و از شرّ شبتار هنگامى كه در آيد و از شرّ جادوگرانى كه در گرهها دمند. و از شرّ حسود آنگه كه حسد ورزد.
بِسم اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
قُلْ أَعُوذُ بِرَّبِ النّاسِ مَلِكِ النّاسِ إِلهِ النّاسِ مِنْ شَرِّ الوَسْواسِ الخَنّاسِ الَّذِى يُوَسْوِسُ فِى صُدُورِ النّاسِ مِنَ الجِنَّةِ وَالنّاسِ؛
بگو پناه مىجويم به پروردگار آدميان، پادشاه آدميان، معبود آدميان، از بدى وسوسه كننده خنّاس؛ آن كه در دل مردمان وسوسه كند كه از جنّ و انسان است.