خداوند متعال گهگاه در قرآن كريم از وضعيّت روحى و روانى مسلمانان در آغاز اسلام ياد مىفرمايد و در حقيقت به مسلمانان در تمام زمانها و مكانها، آموزش مىدهد كه اين گونه باشيد. يكى از آن موارد دو آيه آخر سوره بقره است.
مىفرمايد:
ما بين هيچ يك از پيامبران الهى فرق نمىگذاريم، و گفتند:
سَمِعْناوَأَطَعْنا غُفْرانَكَ رَبَّنا وَإِلَيْكَ المَصِيرُ لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلّا وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْوَعَلَيْها ما اكْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذنا إِْن نَسينا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَلا تَحْمِلْ عَلَيْنا إِصْراً كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنارَبَّنا وَلا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَاعْفُ عَنّا وَاغْفِرْ لَنا وَارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلى القَوْمِ الكافِرِينَ؛
بارالها، شنيديم و اطاعت كرديم آمرزش تو را، و باز گشت به سوى تواست. خداوند به هر كس به اندازه توانش تكليف مىكند، آنچه از نيكى كسب كند براى اوست و هر آن چه از بدى به دست آورد بر ضدّ اوست. بارالها، اگر فراموش يا خطا كرديم ما را مؤاخذه مفرما، وبردوش ما بارگران مگذار آن چنانكه برامتهاى پيشين نهادى. بارالها، ما را بر كارى كه طاقت آن را نداريم وادار مفرما، و از ما در گذر وما را بيامرز و به ما رحم كن، تو مولاى مايى، پس ما را بر قوم كافر پيروز فرما.