دعاى اصحاب كهف
داستان اصحاب كهف را خوانده و شنيدهايم. گروهى از جوانان موحّد و
خداپرست كه از جوّ كفرآميز جامعه و حكومت پليد زمان نفرت دارند و به خشم آمدهاند،
راهى كوه و بيابان مىشوند تا بتوانند با آزادى خدا را عبادت كنند و با حق تعالى
انس گيرند. وقتى كه مسير را پيمودند و به غار پناه بردند، در آن جا دست به دعا
برداشتند و چنين گفتند:
رَبَّنا ءَاتِنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَهَيِّئ لَنا مِنْ أَمْرِنا
رَشَداً؛
بارالها، از نزد خودت به ما رحمتده، و رشد و پيشرفت در كار براى ما
مهيّا كن.
طالبان رحمت الهى و راهيان رشد و ايمان و نيكبختى و هدايت الهى، شايسته
است اين دعا را زمزمه كنند.
[1]. کهف (18) آيه
10.