داود(ع) يكى از پيامبران الهى بود كه خداوند بدو پيامبرى و سلطنت وخير دنيا و آخرت عنايت فرمود، او پيامبرى بود كه پادشاهى را نيز دارا بود، و از جمله پيامبرانى بود كه پس از موسى(ع) كتب آسمانى بر آنان نازل شده بود، چه اينكه خداوند زبور را بر او نازل فرمود. خداى متعال فرمود: <وَلَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى بَعْضٍ وَآتَيْنا داوُدَ زَبُوراً؛ برخى از پيامبران را بر بعضى برترى داديم و به داود زبور عطا نموديم».
سليمان فرزند داود(ع) بود و خداوند به او نيز نعمت پيامبرى و سلطنت عطا كرد و بدو حكمت آموخت، تا آنجا كه به سليمان لقب يافت.
داود نخستين فردى بود كه نام او درخشيد و آنگاه كه در سپاه طالوت (شائول) به عنوان سربازى برجالوت (جليات) فرمانده دشمنان فايق آمد و او را به قتل رساند، آوازه او همه جا را فرا گرفت.
قبل از اينكه درباره پيامبرى داود و سليمان سخن بگوييم به عنوان مقدمه به ذكر حوادث و پيشامدهايى كه در زندگى آنها رخ داده مىپردازيم، مناسب است در اين جا طالوت و جالوت را به خوانندگان معرفى كنيم.