پيامبر مهربان صلّى اللَّه عليه و آله
كه همواره جوياى احوال مسلمين مىشد، شنيد كه يكى از يارانش بيمار شده است. به عيادت
او رفت و كنار بستر او نشست و احوالپرسى كرد. بيمار گفت: در نماز مغرب كه با شما
(به جماعت) خواندم، شما سوره (قارعه) را خواندى، تحت تاثير قرار گرفتم و عرض كردم:
خدايا اگر من در پيشگاه تو گنهكار
هستم و مىخواهى مرا عذاب كنى در همين دنيا مرا عذاب كن، اينك مىبينى كه گرفتار
بيمارى هستم. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: درست نگفتى مىبايست بگويى وَ
مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِى الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِى اْلآخِرَةِ
حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النّارِ (2بقره/201)
و از ايشان كسانى هستند كه مىگويند پروردگارا
به ما در دنيا بهره نيك و در آخرت هم بهره نيك عطا فرما و ما را از عذاب دوزخ در
امان بدار.
پروردگارا هم در دنيا و هم در آخرت به
من پاداش بده و مرا از عذاب دوزخ حفظ كن.