عوف
بن مالک اشجعى پسرى داشت که اسير مشرکان شده بود. مخفيانه نامهاى به پدرش نوشت که
من در بند هستم و در شدت گرسنگى به سر مىبرم در تنگناى سختى قرار دارم ماجراى مرا
به پيامبر خبر بده. وقتى نامه پسر بدست عوف رسيد عوف جريان را به پيامبر صلّى
اللَّه عليه و آله خبر داد. پيامبر اکرم صلّى اللَّه عليه و آله به او فرمود:
جواب
نامه او را بنويس و او را به تقوى و توکل به خدا توصيه کن و براى او بنويس هر صبح
و شام اين آيه را بخواند: لَقَدْ جاءَکمْ رَسُولٌ مِنْ أنْفُسِکمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ
ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَلَيْکمْ بِالْمؤمن ينَ رَؤُفٌ رَحيمٌ (9توبه/128)
به
راستى که پيامبرى از ميان خودتان به سوى شما آمده است که هر رنج که شما مىبريد،
براى او گران مىآيد، سخت هواخواه شماست [و] به مؤمنان رئوف و مهربان است. فَإِنْ
تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لا إلهَ إلاّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَکلْتُ وَ هُوَ
رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظيمِ (9توبه/129) پس اگر رويگردان شدند، بگو خداوند مرا کافى
است، خدايى جز او نيست، بر او توکل کردم و او صاحب عرش عظيم است.
رسولى
از خود شما به سويتان آمد که رنجهاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدايت شما دارد
و نسبت به مؤمنين رئوف و مهربان است. اگر آنها روى از حق برگرداندند نگران مباش
بگو خداوند مرا کفايت مىکند. هيچ معبودى جز او نيست بر او توکل مىکنم و او
پروردگار عرش بزرگ است.
عوف
همين مطلب را براى پسرش نوشت. پسر هر صبح و شام دو آيه فوق را خواند و توکل به خدا
نمود تا اينکه روزى در حالى که نگهبانان غافل بودند بند پايش را گشود و به بيابان
گريخت و از شترهاى کفار يک شتر را گرفت و بر آن سوار شد و خود را به مدينه رسانده
به حضور پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله آمد جريان خود را نقل کرد و سپس گفت: آيا
اين شتر براى من حلال است؟
پيامبر
اکرم صلّى اللَّه عليه و آله فرمود:
آرى
حلال است و اگر بخواهى خمسش را مىگيريم. آنگاه آيه 2 و 3 سوره طلاق نازل شد که:
فَإِذا بَلَغْنَ أجَلَهُنَّ فَأَمْسِکوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أوْ فارِقُوهُنَّ
بِمَعْرُوفٍ وَ أشْهِدُوا ذَوَيْ عَدْلٍ مِنْکمْ وَ أقيمُوا الشَّهادَةَ لِلّهِ
ذلِکمْ يُوعَظُ بِهِ مَنْ کانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ اْلآخِرِ وَ مَنْ
يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً (65طلاق/2) پس چون به پايان عدهشان نزديک
شوند، يا به نيکويى نگاهشان داريد [و رجوع کنيد]، يا با خير و خوشى از آنان جدا
شويد، و [بر اين کار] دو [شاهد] عادل از ميان خودتان را شاهد بگيريد، و شهادت را
براى خداوند برپا داريد، اين است که هر کس از شما به خداوند و روز بازپسين ايمان
داشته باشد، بدان اندرز داده شود، و هر کس که از خداوند پروا [و پارسايى پيشه] کند،
[خداوند] براى او بيرونشدى بگزارد.
وَ
يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوَکلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ
حَسْبُهُ إنَّ اللَّهَ بالِغُ أمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکلِّ شَيْءٍ قَدْراً
(65طلاق/3) و او را از جايى که گمان نمىبرد، روزى رساند، و هر کس بر خداوند توکل کند،
همو وى را کافى است، بى گمان خداوند سررشتهدار کار خويش است، به راستى که خداوند
براى هر چيز اندازهاى نهاده است.
کسى
که از خدا بترسد و تقوى پيشه کند خداوند راه گشايشى بر وى باز مىکند و به او از
جايى که گمان ندارد روزى مىرساند و کسى که به خدا توکل کند خدا او را کافى است بى
گمان خدا امر او را تکميل مىکند و خداوند براى هر چيزى اندازهاى قرار داده است.