شخصى
وارد بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله شد و گفت: يا رسول اللَّه به من قرآن
بياموز. حضرت او را به يكى از يارانش سپرد. او دست تازه وارد را گرفت و به كنارى برد
و سوره اذا زلزلت را تلاوت كرد و به او ياد داد تا رسيد به آيه:
فَمَنْ
يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ (99زلزال/7) پس هر كس همسنگ ذرهاى عمل
خير انجام داده باشد، [پاداش] آن را مىبيند.
هركسى
به مقدار ذرهاى خير يا شر انجام دهد جزاى آن را خواهد ديد. آن شخص كمى فكر كرده و
به معلم خود گفت: آيا اين جمله وحى است؟ معلم گفت: بلى. گفت: من درس خود را از اين
آيه گرفتم. اكنون كه ريز و درشت كارهاى مخفى و آشكارا ما در اين جهان حساب دارد
تكليف من روشن شد همين جمله براى خط زندگى من كافى است و خداحافظى كرد.
سپس
معلم خدمت رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله آمد و گفت: اين شاگرد امروز خيلى كم
حوصله بود حتى نگذاشت من بيش از يك سوره كوچك براى او بخوانم و گفت: در خانه اگر
كس است يك حرف بس است. من درسم را گرفتم.
پيامبر
صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند او به مقام فقاهت و شناخت عميقى كه بايد برسد
رسيد.