آيه قرآن و ياد جهنم

حنظله غسيل الملائكه، در شب زفاف از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله اجازه گرفت كه در مدينه بماند و صبح زود خود را به ميدان احد براى جنگ به دشمن برساند. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله به او اجازه داد. او صبح زود خود را به سپاه اسلام رساند با دشمن جنگيد تا به شهادت رسيد. همسرش فرزندى به دنيا آورد كه نام او را عبداللَّه گذاشتند. جميله مادر عبداللَّه فرزند خود را همچون پدرش با ايمان و سلحشور پرورش داد، عبداللَّه بزرگ شد و سربازى دلاور براى اسلام گرديد و در جريان حمله وحشيانه يزيد به مدينه (در خانه حّر) پرچمدار گروهى اندك از مخالفان يزيد شد و با يزيد جنگيد تا به شهادت رسيد. از آثار ايمان عبداللَّه اينكه شخصى مشغول قرائت قرآن بود تا اينكه به اين آيه رسيد:

لَهُمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهادٌ وَ مِنْ فَوْقِهِمْ غَواشٍ وَ كَذلِكَ نَجْزِى الظّالِمينَ (7أعراف/41) بسترها و بالاپوشهايشان از آتش جهنم است، و بدينسان ستمكاران [مشركان] را كيفر مىدهيم.

براى آنان (تكذيب كنندگان) از جهنم بسترهايى است كه روى آنها را پوششهايى آتشين فرا گرفته است و اين است كيفر ستمگران.

عبداللَّه با شنيدن اين آيه آنچنان منقلب شد كه صدايش به گريه بلند شد، همچون آدمى حيران برخاست به او گفتند: بنشين، در جواب گفت: ياد جهنم مرا از نشستن باز مىدارد، زيرا نمىدانم، شايد من يكى از آنان باشم.

1 - اسد الغابه، جلد 3، صفحه 148.