از ابن عباس نقل شده است كه وحى براى پيغمبر
صلّى اللَّه عليه و آله به مدت 15 روز قطع شد. به همين سبب مشركين چنين اظهار
كردند:
خداى محمّد بر او غضب كرده و او را رها
نموده است و اگر او پيغمبر بود نبايستى وحى از او قطع شود آنگاه سوره ضحى نازل شد
و مرحوم شيخ طبرسى در مجمع البيان از گروهى نقل مىكند كه سوره يك جا نازل شد. ولى
سيوطى در اسباب النزول مىنويسد:
شيخان و ديگران از جندب حديث كردهاند
كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله مريض شد و يك يا دو شب نتوانست براى عبادت قيام كند
پس زنى آمد و گفت اى محمّد شيطانت را نمىبينم مگر رهايت كرده؟ پس اين آيات نازل
شد: وَ الضُّحى (93ضحى/1) سوگند به روز روشن.
وَ اللَّيْلِ إذا سَجى (93ضحى/2) و سوگند
به شب چون بيارمد.
ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى (93ضحى/3)
كه پروردگارت با تو بدرود نكرده و بىمهر نشده است.
قسم به روز و روشن و به شب و به حينى كه
استقرار پيدا كند پروردگارت تو را ترك نكرده است و به تو غضب ننموده است.