ادبيات قرآنى

راحت روح

آن کتـــاب آسمـانـــي و حکيـــم

انـــدرونش درسهـايي بس عظيم

پنـــدهــايـي از زمـانهاي دراز

قصـــه‌ هـايـي از گذشته ديــربـاز

داستــانهـا زان حکايت کـــرده اسـت

حــق و بـاطـل را روايت کـرده است

آن کتـابي کــه گــذشت هـــر زمـــان

هيـــــچ تغييــــري نــداده انــدر آن

آن کتـابي کــــه بــــه نقـل از اوليـاء

راه رستــن بـاشــد از قيــر بــلا

از کتـابش عشــق بـارد هـــر دمـي

مي‌دهــد جـــان را شفا از هر غمي

در وراي هـــر کـــلامش معنــــي اسـت

معنيـــي از جـــانب متغنــي اسـت

آن کتــابــي که سخـــن دارد بســي

گفتــه و نـــاگفتـــه‌هــا بــا هرکسي

بـــا کســـي که عشق را فهمد به جان

بـا تمام گوشت و پـوست‌و استخوان

چـــون رهـــا گـــردي تــو از هر ما و مـن

آن بيــاميـــزد بـــه جسم و روح و تن

حـــي کتـــاب زنـــده‌اش را چـون ستـود

جلــوه خـــود را در ابطــانش نمــــود

وحــي فـــرمـــود او بـــه جبـــريل اميـن

کن تـــو نـــازل ايـــن کتــاب راستين

وحـــي فــرمـودش بـــرو سوي رســـول

انـــدک انـــدک گفتـــه‌ها را کن نزول

آن کـتـاب راستيــن و معنــوي

گشــت نـــازل ســـوي محمـود نبي

چـــون فــــرود آمــد بــه قلـب مصطفي

پـــرده‌هـا بدريــد و کــردش مصطفي

جـــان او را در حقيقــت غــــرقه کـــــرد

تــا کــه قرآن را به جانش عرضه کرد

گفـــت هـــان اي مصطفـي اي نور حق

رو بخـــوان بــــر بندگــان دستور حق

بــــرگزيدت رب بـــراي امــــر خـــــويش

بهــر کــاري بس بزرگ از بهر خويش

هـــان محمـــد اي رســـول کــــردگـــار

رحمـــت حــــق را تــــو باش اميدوار

تو رســـولـــي تــــا کنــــي اعــلام حق

بــــر تـــو نازل گشت اين احکام حق

احمـــد اي اشــــرف مخلــــوق کـــــون

يـار و يـاريگـر تــــو بـــر آئين عون

هـان بخـوان بـا نــام رب خالقت

آنکه‌ معشوق است‌ هم او عاشقست

خـــــوان بـــــه نــــام آنکـه جان را آفريد

از وراي نطفـه آوردش پــديــد

ذره‌اي ناچيــز بــود او در عـــدم

هستيـــش داد و به هستي زد قدم

هست هستي بخش او را هست کــرد

بــــرمدار عشـــق او را بســـت کــرد

هــان بخـوان بـا نـام رب اکرمت

چـــون نمي دانستني کرد او اعلمت

آنکـــه آمــــوخت او بـــه انســان علم را

بـــا قلــــم آمــوخت هـر سان علم‌را

علــــم را در پيکــــر انســــان نگــــاشت

داد بــــر آدم هــــر آنچـــه را نداشت

حـــق بــــه لطف خود چون جـان را آفريد

روح حـــق خـواهي به انسانها دميد

جهـــل را بــــا علــــم خــــود معدوم کرد

علـــم خــــود را در دل معصـوم کــرد

گفـــت پيغمبـــر که بـــر دلهـا حک است

عتـــرت و قــــرآن زهم لاينفک است

قـــــول قــــرآن قـــول اهل عصمت است

ثقـــل قــرآن همچو ثقل عترت است

چشمـــه نيفتـــد از ينبـــوع عشــق

ميـــــوه حقنــــــد از مـــزورع عشـق

بـــاري قــــرآن قــــول حـــق سرمداست

آنکه الطافش به انسان بي‌حد است

اينچنيــــن نــــــازل نمـــــود آن کـردگــــار

ايــــن کتـــــاب زنـــــده را پــــروردگار

آري قــــرآن يـــک کتـــاب زنــــده اســـت

يـــک کتــــاب عـــالي و ارزنده است

مشعـــل عشــــق است اين تنزيـل حـق

حـق چو آمد هر چه باطل شد ز حق

مشعلــي کـــــه نـــدارد خـامــشي

راه خـــود در پــــرتــو آن کــــاوشي

دان چــــــو دل شد بيقــــرار کــــوي حـق

بشنـــود از معنــــي آن بــــوي حـق

خـــــود سپار اي جان به مـوج بحر عشق

تــا رسي بر ساحل اين شهر عشق

گفتگـــوي عشــق بـــــا انسان در اوست

جستجــــوي معني ايمـان در اوست

طــالـــب اســت انســان و قــرآن مطلّب

آن چــــو مطلوب‌است بهر حق طلب

آن کتـــــاب مکتــــب حــــق نـــور جــــان

حبــــل ديــن قـــرآن بباشد بي‌گمان

ريسمــــانش استــــوار و محکـــم است

ايـن تمسک بهر انسان مرهم است

زيـــــن تمســک از موانــع کــن عبور

تا بگـــردي غـــرق شــادي غرق نور

معجـــــز جـــاويد احمـــد رحمــت است

آن پيــــام آور به عشق و عزت است

راحـــت روح اســـت قــــرآن اي صفـــــا

خــــوان تــــو آنـــرا هر صباح و هر ما

انــدرونش فکـر و انـديشــه نما

تــــا کــــه جــــــويي راههاي نيک را

راحت روح

شاعر : صفورا چالي نشرواي